Ang Hinahabol Na Byahe

Byahero ako. Masaya akong bumabyaheng solo. Mas masaya ako 'pag bumyahe ako kasama ang pamilya at ang tropa. Buong buo na ako, sobra-sobra pa 'pag sila ang nakasakay sa byahe ko. Syempre, di maiiwasang may sumabit sa bawat byahe ko, pero masaya akong natuto silang sumabit, bonus na yun para sa akin.

Ako ang byaherong hindi marunong huminto. Hindi ako kailanman naghabol ng pasahero. Wala akong planong ihinto ang byahe ko sa para kahit kaninong estranghero. Masaya akong natuto kang sumabit sa byahe ko, umiyak ako sa tuwing bibitaw kayo pero swak pa din ang buhay ko kahit wala ka na.

Pero sa byahe ko, ang pinakanatutuwa ako, yung mga taong tumalon na para bumitaw, tapos matututo lang humabol sa byahe ng buhay ko. Yung katulad mo na pinalaya ako pero siguro may hindi ka makita sa byaheng tinahak mo kaya ka natutong bumalik. Di naman ako madamot, nagpapasakay ako ulit, parte ka naman ng buhay ko.

Nagpapasakay ako ulit, pero yung mga taong hindi ako tinatago. Ayoko ng humahabol na tinatago ako. Sa laki ko, hindi mo ako pwedeng itago kaya wala kang lugar sa byahe ko. Wag mo na lang akong hahabulin ulit kung di mo kakayaning isigaw sa iba na bumabalik ka.

Oo, trip ko 'to. Ako ang bumabyahe pero ang patakaran ko, ako ang hahabulin. Hindi ako ang hahabol. Wala akong hahabulin. Mabagal naman akong tumakbo, para lang akong naglalakad. Matira ang matibay. Nagpapahabol ang byahe ko, tignan natin kung sinong hahabol. Tignan natin kung 'pag bumalik ka, pati feelings babalik. Pero sa paghabol mo, umpisa pa lang, sasabihin kong wag kang aasa sa akin.