Nakilala kita sa hindi inaasahang panahon, sa panahong hindi pa ako handa. Akala ko hindi pa ako handa pero nung makita kita sa piling niya, bakit sa tingin ko ako ang mas karapat dapat na kahawak ng mga kamay mo, kaysa sa kanya? Hinayaan ko. Pinalipas ang panahon. Lumipas ang panahon pati yata ang pag-ibig ko tinangay na ng hangin.
Nakausap muli kita ngunit nasa malayong lugar ka na. Akala ko naglaho na ang pag-ibig ko, mali pala ako. Tinangay nga siya ng hangin pero yung hangin bumabalik ng bumabalik sayo.
Sa webcam na lang kita nakikita. Sa cellphone na lang kita nakakausap. Sa hangin na lang kita hinahalikan. Sa panaginip na lang kita nakakatabi. Matatawag pa ba 'tong pag-ibig? Parang ayokong ilaban ang nararamdaman ko dahil parang di kakayanin, di pwede.
Bawat ngiti mo, pag-ibig. Bawat text mo, pag-ibig. Bawat umaga at gabi, pag-ibig dahil sayo. Ngayon, alam ko na, ang pag-ibig kahit sa malayo, kahit sa webcam lang, sa text lang, sa e-mail lang, sa chat lang, pareho din ng kahit anong pag-ibig sa mundo. Ang pag-ibig ay pag-ibig. Walang sukatan, walang labis, walang kulang, basta totoong pag-ibig siya sa kahit ano pang paraan.
"I'm willing to make this work towards forever and for a lifetime, Mine." (M and M)
**Para sa mga kaibigan ko, kahit ano pa yan, pag-ibig pa din ang tawag dyan.
No comments:
Post a Comment
May karapatan kang ipahayag yan. Tongue in a lung, wag kang tatameme.