Ang Mga Kulay

Paano mo sasabihin ang pula na hindi binabanggit ang pula?

Yung pag-ibig niya.

Yung pag-ibig ko rin sa kanya.

Ang mga pisngi at labi nya una ko syang makita.

Ang naiwan sa pisngi ko nung una niyang nilapat yung pisngi niya rito sa gitna ng daan malapit sa PRC.

Ang daloy nung dugo sa puso ko habang paglakad pasakay sa FX paalis dun sa lugar na yun, kasabay ang hiling na sana makita ko pa sya.

Yung paglapat ng kamay nya sa kamay ko habang sinisigurado na magiging okay ang lahat.

Nung dumaan ang mga araw, buwan at mga taon, ito yung pag-ibig na nananatili at sana manatili.

Ito yung pagdampi ng mga labi nya na sana di matapos.

Yung bakas nung mahihigpit nyang yakap na sana di na ako pakawalan.

Yung mga halik na di ko pagsasawaan.

Ito rin yung panahon nung di pagkakaintindihan.

Yung mata kong hindi na mapigil yung takot.

Paano mo sasabihin ang itim na hindi binabanggit ang itim?

Ito yung paglakad niya ng papalayo kasabay ang pagsamo ko ng palihim.

Yung paghinto ng lahat kahit alam mong di naman hihinto ang oras.

Yung pagsaklob ng emosyon na hindi mo alam kung sisigaw ka o hahagulgol kaya wag na lang.

Yung tahimik na paghingi mo ng sakloloko pero ikaw lang ang makakarinig.

Yung paligid mo kung saan ka lang di gumalaw, kung saan ka hinayaan at sa parehong oras, hinayaan mo rin lang sya.

Nung binasa mong gusto nya ng pahinga kahit sa puso mo lang, gusto mong magpahingang kasama sya pero papaano mo naman ipipilit manatili sa dilim ang lumakad papalayo? Kaya wag na lang. Tinignan na lang. Binasa na lang pero katulad nung mas maaga, hahayaan na lang.

Yung pagsigaw na mahina kasi ikaw rin mahina na.

Sana hindi ang pag-ibig nya kasi di ito ang pag-ibig ko.

Ang Pero

Di ko man sigurado yung mga bukas, ang alam ko ang gusto ko yung taong sigurado sa akin. Hindi yung gusto ako "pero" Hindi yung umpisa pa lang, alam kong mawawala na. Hindi yung di pa man nagsisimula, tinatapos na. Hindi yung talo na ako agad. Hindi yung di na ako pipiliin agad.

Sa tingin ko, karapatdapat naman ako.

Kaya baka ganito na lang, katulad ng panahon, papalipasin kita. Katulad ng pagkakataon, hahayaan kita. Katulad ng mga kanta, natatapos. Katulad ng hangin, baka naramdaman naman kita pero papabayaan kita sa himpapawid at ngingiti sa mga bagay na kaya mong abutin para di ako makasagabal. Katulad ng umpisa, biglaan, ganun na din lang natin 'to pabayaan.

Ang Nakakapagod

Ang saya ko.
Ang saya mo para sa akin.
Ang saya.

Nakalipas ang konting mga panahon, bumalik ka sa dati. Bumalik ka sa pagtatanong kung ano ang halaga ko, kung ano ba ako, kung ano ang pakinabang ko. Habang nakahiga sa kabilang dulo, parang kada salita mo kinikwestyon yung buong buhay ko, kung gaano ako kaliit sa paningin mo, kung ano lang ako sa tingin mo. Para mong hinihingi na talikuran ko ang lahat dahil wala akong kwenta. Para mong isinisigaw na lahat ng patutunguhan ko dapat kong ihinto kasi wala akong direksyon. Parang pinaparamdam mo na naman, sa pang-ilang pagkakataon na di na mabilang ng mga daliri ko, na di ko kakayanin, na wala akong mararating, na hanggang dito lang ako, walang silbi.

Ang dali mong sabihin yung mga yan pero di mo ba naaalala na buong buhay ko pinaghirapan yung sinisira mo na naman? Ang dali para sayong husgahan ako kung ano lang ako sa mata mo. Ang daling kalimutan yung mga nagawa ko dahil para sayo wala na naman ako. Ang dali para sayong saktan ako. Ang dali dali sayong sirain yung binubuo ko lagi - yung pangarap ko, yung ako, yung sarili ko. Ang dali para sayo. Putangina.


Sana masaya ako.
Sana masaya ka para sa akin.
Sana.

Pero hindi.
Gusto mong talikuran ko kung nasaan ako ngayon. Gusto mong bitawan ko ang lahat kasi para sayo, wala 'tong kwenta, wala akong kwenta. Gusto mong maging katulad nila ako para magkasilbi ako. Gusto mong gawin ko yung ideya mo kung papaano dapat ako, pero putangina, di pa ba sapat yung lahat ng 'to?

Hindi pa sapat yung buong buhay akong di tumigil patunayan yung sarili ko? Hindi pa sapat na tuloy-tuloy ako at hindi huminto? Hindi pa ba sapat na ilang beses mo akong minaliit? Hindi pa ba sapat? Hindi pa ba yun sapat? Hindi ka pa ba kuntento? 

Kasi sa akin, sobra na. Kasi sa mundo ko, ikaw yung nakakapagod. Kasi sa akin, wala akong ginawa kundi maging sapat kahit yung tingin mo, kulang ako. Kasi sa akin, kung nasaan ako ngayon, alam kong nagsisimula pa lang ako at alam ko, konti na lang magiging okay na ang lahat. Kasi pagod na pagod na ako. 


Pagod na akong patunayan ako.
Pagod na akong ipakita na kakayanin ko.
Pagod na akong makita yung halaga ko.
Pagod na ako. 
Sana alam mo, putangina.


PS. Nakakapagod. 
(Putanginang 11:34pm 5-27-19)

PPS. Please lang wag ninyong hahayaan na kayo mismo sisira sa pangarap ng ibang tao kasi yung minamaliit mo sa ngayon, di mo alam, baka mas madami pa yang natulungang buhay kaysa sa paggalaw ng bibig mo para lang sabihan siya na wala syang kwenta.

Ang May Tamang Tao Sa Tamang Panahon

Nawala siya dahil hindi niya kayang maniwala sa totoo, na totoo ka.

Nawala siya dahil hindi niya kayang makipaglaro habang ikaw nagiging seryoso na.

Nawala siya dahil hindi niya kayang ipaglaban yung isang taong ipaglalaban siya ng buong buo.

Nawala siya dahil hindi niya kayang hawakan yung kamay ng taong di siya kailan man bibitawan.

Nawala siya dahil hindi siya nakuntento sa isang pusong ibinigay ang higit pa sa pag-ibig na meron siya. 

Nawala siya hindi dahil hindi ka sapat kundi dahil hindi siya handa sa pag-ibig na kaya mong ibigay.

Hindi siya handa sa pusong totoo. Hindi siya handa sa pag-ibig na hindi lang puro saya. Hindi siya handa sa pag-ibig na ikaw ang kasama. Hindi siya naging handa sa iyo. Hindi siya handa sa iyo at hindi mo kasalanan yun.

Pwede kang umiyak. Pwede kang malungkot. Pwede kang magwala sa sarili mong espasyo pero wag kang magbabago. Ikaw ay ikaw at hindi mo kailangang magbago para lang mahalin ng isang tao. Sana wag mong isisi sa sarili mo yung pag-ibig na hindi mo natanggap. Hindi ikaw ang mali. Hindi ikaw ang nagkulang. Hindi lang siya yung tamang tao para sayo. Hindi din sa mali ang pagkakataon kundi maling tao kahit anong panahon. Kasi yung tamang tao kahit anong oras dumating, magiging tama.

Sigurado ako, yung hindi niya pagtanggap ng pag-ibig mo ay hindi magpapatigil sa puso mo para umibig. Karapat dapat kang magmahal pero higit pa doon, karapat dapat ka ding mahalin. May tamang tao sa tamang panahon.



PS. Kahit sinasabi kong pangit ka, J, you deserve all the love and happiness! May seseryoso din sayo, yung tamang tao sa tamang panahon. PLE ka muna!!!!!!!! Ate will always be here for you! Mwa mwa

Ang Matitibay

Matitibay

Ito kami - nahirapan sa Medisina, humagulgol, pwedeng umiyak lang naman paminsan, nadelay para sa utak ng iba, naiwanan sa tingin ng iba, natagalan.

Naniniwala ako na lahat tayo may kanya kanyang oras - oras para magtapos, oras para mag-asawa, oras para magkajowa, oras para mag-umpisa at marami pang oras na iba't iba pero hindi ibig sabihin na kapag umabot ka na sa ganitong edad ay dapat parepareho na kayo ng naabot at nagawa sa buhay. Naniniwala ako na yung proseso namin sa Medisina naging madugo, naging pasikot sikot, naging masakit. Yung tipong madugo kasi hindi lang pawis yung tumagaktak para lang matapos namin yun; yung hindi lang katulad ng iba na isang derecho lang kasi sa amin, madaming liko, kanan, kaliwa, uurong, susulong, pero sa huli hindi kami nagsawamg sumubok ng paulit ulit; yung masakit kasi minsan akala mo naibigay mo naman na yung lahat ng kaya mo pero kulang, kulang ka, kulang yung alam mo. Naaalala ko yung madaming pagkakataon na gusto kong sumuko, naisip ko na "Di ka naman para maging Doctor" kasi wala e, olats lagi yung pakiramdam ko pero sa hindi ko alam na rason ng Diyos, hindi ako kailanman talagang iniwan. Sa dami ng pagkakataon na yung iba naiirita kasi ang sigurado nila sa exam na 150 ay 80-100 lang, e ako ilang beses akong lumabas ng exam rooms na ang sure ko 20 lang, ilang beses akong lumabas na yung puso ko durog na durog. Dumating ako sa punto na kahit yata pamilya ko, hindi na naniwala na kakayanin ko, kumapit lang ako sa Kanya, kasi kahit ako, di ko na kayang maniwala nun na kaya ko. Hindi alam ng marami na takot na takot ako kasi sa tingin ko ang bobo ko, sa tingin ko di ako sapat sa kahit ano, sa kahit anong pasukin ko di ko kakayanin - pero mali ako. Hindi ako bobo - iba lang yung talino ko, hindi pang-top 10. Sapat ako - kahit sa mga ex ko hindi ako sapat (char!!!), kahit na yung mga grades ko minsan di nagiging sapat. Sa huli, kinaya ko. Kinaya namin.

Ito yung mukha ng konti sa mga pinakamatitibay na taong kilala ko - mga hindi umayaw, mga hindi bumitaw ng tuluyan, mga hindi nawalan ng pag-asa, mga matatapang, mga malalakas ang loob para abutin ang pangarap, mga solid, mga nagpursigi para maging karapat dapat. Ito kami - lisensyadong mga doktor.

PS. Para sa pinagdudahan na papasa, para sa pinagdudahan na kakayanin, para sa pinagdudahan na sapat ka, tuloy lang. Kung lahat ng tao di kayang maniwala na kaya mo at ikaw mismo di naniniwalang kakayanin mo, tandaan mo lagi, ako, naniniwalang kakayanin mo - kasi kinaya ko.

PPS. Salamat, Lord