Ang Sisi

Di ko 'to kailan man pagsisisihan.

Kaya pala ako umiyak noon, kaya pala nasaktan noon, kaya pala ganito, ganyan. You're worth the wait.

CC <3 (HUHUHUHU)

Dec 19, 2016 - God's perfect time

11:23pm

Sept 28, 2016

Nagsulat ako ng mga piyesang ni hindi ko maalalang nasulat ko. Madaming piyesa pa ang naisulat ko (sa kalungkutan) pero binura ko dahil may prinotektahan ako ng mga panahong yun. Mas madaming piyesa pa ang mga naitago sa himpapawid na kailangang paliparin papalayo sa kung saan, maging ako, di ko maaalala. 

Ngayon, para saan ito? Sa mga nakaraang taon, sinubukan kong tapatan ang bawat nararamdaman ko ng bawat salita na sa tingin ko'y maaaring tumumbas ng mga iyon. Matibay ang mga salita pero mas matibay ang emosyon sa likod ng mga salita. Gusto ko lang iparating ang taos puso kong pasasalamat sa pagtitiis, sa pagbabasa nito. Sinusulit ko lang ang bawat oras ngunit di ako nawawala. 

Salamat sa pagbabasa kahit parang wala naman na akong isinusulat. Salamat sa pagche-check lagi nito. Salamat sa pagsheshare nito sa ibang mga kakilala ninyo. Salamat kasi yung mga salita dito, hindi na lang salita, kundi emosyon na dumadaloy sa akin, naipapasa sayo, sayo patungo sa kanya, sa kanya patungo sa madami pang iba.

Salamat. Sobrang salamat. Hayaan ninyo akong sabihing salamat ng sobra sa kalayaang ibinibigay ninyo para sa mga salita ko. 

PS.
I've been so busy with the school load I have right now but I am here. I am around. I am happy. 

PPS. There's this one IP Address who's always checking this blog (almost everyday) Sending you my hugs! Thank you for checking this one, kahit na feeling ko di kita kilala personally :)


I am here. XOXO,
Opmaco

Bakit Gusto Mong Maging Doctor?

FEU-NRMF 3I.
Luhaan. Sugatan. Nagtatawanan pa din. Matitibay.

Bakit gusto mong maging Doctor?

“Gusto ko maging doktor hindi lang dahil gusto ng magulang ko. Gusto ko maging doktor para makatulong sa iba lalo na sa mga ordinaryong mamamayan na hindi masyadong natutugunan ang pangangailangang medical kasi akala nila mahal magpagamot. Yung mga simpleng sakit lumalala kasi kulang sa edukasyon yung mga tao sa tamang pag gamit ng gamot at sa tamang pag-inom nito. If I were to be a doctor someday, hindi lang libreng gamot yung pagtutuunan ko. We, doctors, should teach them proper usage of meds and hindi porke mahirap, wala ng right gamutin.”

-Joy Trinidad (FEU-NRMF Medicine)

“Dahil wala ko ibang nasip na gagawin ko sa future kundi maging doctor. Maybe God’s will, maybe my parents’ will, maybe both. But whatever was, is and will be my reason, I am here because I don’t know what other things I will do when I get old.”

-Harriet Lazo (FEU-NRMF Medicine)

“GUSTO KONG MAGING DOCTOR!!”

-Paul Ines (FEU-NRMF Medicine)

“Gusto ko maging doctor kasi gusto ko paulit ulit makita yung ngiti ng mga pasyente ‘pag napapagaling mo sila. Yung mga tingin na kahit hindi sila makapagsalita dahil sa mga tubo na nakasapak, e alam mong sobrang nagpapasalamat sila sayo sa pag-aalaga mo. Yung mga simpleng salamat dok. Yung passion ko mag-alaga sa kahit na sinong tao.”

-Charise Arcenas (FEU-NRMF Medicine)

“First of all, what a weird effect a little break from studies has on you. Secondly, I like the prestige of knowing a lot. If that’s even possible. I always tell people that what I really want is a job that allows me to dress how I want (more than likely, a Hanes shirt and jeans) but I honestly just find the transition from mediocre to insanely knowledgeable, so aggressively fulfilling I guess. That can’t be all that weird right? I mean, when I was younger, I secretly wanted to be a storm chaser. That was pretty weird.”

-Adam Bondoc (FEU-NRMF Medicine)

“Kasi pangarap ko ‘to simula nung pagkabata. Kahit joke joke lang dati.”

-Miguel Rono (FEU-NRMF Medicine)

“Nag-memed ako ngayon kahit matanda na ko hindi dahil gusto ko lang yumaman. Nag-memed ako kasi gusto kong ishare yung mga matututunan ko sa mga magiging pasyente ko. Hindi lang empathy or sympathy. Not just to be a perfect doctor who does not make mistakes, who does not focus on curing that certain person, but a doctor that serves my patient the best I can give. At alalayan sila sa mga nararamdaman nila. In short, you have passion in doing your job. Anyway, being a doctor is a lifetime job. No retirement. So, enjoy everything.”

-Joe Reyes King (Fatima Medicine)

*****     *****     *****     *****     *****     *****    

May kanya-kanya tayong dahilan kung bakit natin gustong maging Doctor, pero sa lahat ng mga sagot natin, walang mali sa mga iyon. Nasabi ko na dati sa isang blog ko kung bakit gusto kong maging Doctor pero kapag nandito ako sa puntong nahihirapan, minsan gusto mo na lang bumitaw.

Mas madali kasing bumitaw kaysa lumaban. Mga Doc, parang pag-ibig diba? Kapag humupa na yung kilig, kapag nastress ka na lang sa pag-ibig, yung madami sa atin bibitaw na lang e. Parang sa Medisina, kapag wala na yung kilig sa pagsasabi na Med student ka at gumagapang ka na sa shiftings(imbes na na-eenjoy mo yung tanging isang oras na break mo sa buong araw, nagsasagot ka pa rin ng shiftings), quizzeseseses (dahil napakarami kaya todo na ‘to), exams, SGDs, CPCs at iba pa, papasok sa utak mo yung “Bitaw na kaya ako?”

Kakatapos lang ng Prelims namin. Totoo lang, nangangatog din yung tuhod ko sa results pero may mga classmates ako ngayon na katulad ko, nahihirapan. May ibang humagulgol na kasi ang baba daw ng score nya, yung isa naghahanap ng karamay pero nagkataon na na-offend dun sa isa pa na parang namaliit yung kakayanan niya, yung iba tahimik lang pero alam kong kumakabog din ang dibdib. Ako? Sa harap nila, sinasabi kong “Kapag kasi kailangan mo ng karamay, ako lapitan mo. Sobrang machicheer up ka kapag sakin ka lumapit” pero di naman lahat may alam na ako mismo, takot na takot na naman. Na habang nagrereview ako nung prelim week, umiiyak ako kasi wala akong panahon huminto para umiyak muna saka ako mag-aaral kaya habang humahagulgol ka sa isa, nagmememorize ka na ng exam mo para sa susunod. Wirdo noh? Pero nangyayari talaga. Yung coverage list ko lalagyan ko pa ng “God, help me” o kaya “God bless me” Nag-FB ka at gusto mo talagang mag-status ng “Sino pa dyan ang katulad kong nahihirapan magreview?” pero wag na lang kasi gusto mo pa din magpakastrong kahit parang wala ng papasok sa utak mo. Yung ang tagal mong magmamakaawa sa utak mong ipasok lahat ng kailangan mo para pumasa pero sa puso mo takot na takot kang baka bumagsak ka.

Gusto ko ding bumitaw, ilang beses na. Gustong gusto kong iwan ‘to, ilang beses na. Gusto kong magtago paminsan kapag sa tingin ko mababa ang score na nakuha ko. Yung magdarasal ka habang sumasamo sa Panginoon ng “Tulungan Mo ako, Panginoon, kasi impossible na sa akin” Gusto ko na lang minsan isipin na, baka hindi na ‘to para sa akin, kasi madalas ang baba naman ng nakukuha ko. Gusto kong paniwalaan na di na ‘to para sa akin...

PERO...

Bakit mo sinimulan kung bibitawan mo? Nung pumasok ka ba dyan, ang totoong iniisip mo magiging madali ang lahat? Akala mo ba isang beses na basahan lang, papasok na yang sangkaterbang yan sa utak mo? Na kapag bumagsak ka, di ka babangon? Na kapag nasaktan ka, di ka maghihilom? Na kapag naglecture dyan yung Doctor, lahat ng sasabihin niya agad-agad maiintindihan ng kokote mo? Na kung halos di mo na kinakaya at sa tingin mo di mo na kakayanin, di ba pwedeng subukan mo ng paulit ulit? Na kung gusto mong magtago, e bakit ka pa rin nandyan? Na kung gusto mong bumitaw, bakit lumalaban ka pa din ng paulit ulit? Na kung di para sayo ‘to, e bakit nagdadasal ka sa Diyos ng gabay para makuha mo yang MD sa tamang oras na nilaan Niya para sayo? Ibig ko lang sabihin, andito ka dahil may rason. Siguro ang gulo lang ng utak natin madalas kaya nasasaktan tayo sa pagbagsak, sa paghihirap sa Medisina pero alam natin na di natin ‘to bibitawan ng ganun lang. Higit pa sa pag-ibig. Kailangan mahal na mahal mo para ipaglaban mo, kasi alam mo sa dulo, di mo alam kung saan ka pupulutin kung bibitaw ka ng ganun na lang, kasi sa puso mo, kahit gaano ka nahihirapan, di mo makita yung sarili mo na may gagawin pang iba bukod sa pagdodoktor.

GINUSTO KO ‘TO. Gusto kong maging Doctor dahil gusto kong maging Doctor. Sumunod na lang dun yung mga rason kung bakit ko ipinagpapatuloy ‘tong pagdo-Doctor. Pinili at pinipili kong maging Doctor, kailangan lang talagang araw-araw piliin ko ‘to ng paulit ulit, mahalin ng todo, pag-aralan ng walang katapusan, paghirapan para alam kong karapatdapat akong matawag na Doctor sa tamang panahon. Patibayan nga dito e. Kung ngayon bibitaw ako, wala akong karapatang maging Doctor na kapag nahirapan sa isang pasyente bibitaw na din lang at hahayaan yung buhay ng magiging pasyente ko. Di lang naman ako yung nahihirapan. Di lang din naman ako yung umiiyak. Di lang naman ako ang bumabagsak. Di lang din naman ako yung takot sa mga grades pero diba, di naman yang grado yung nagsusukat lang ng kapasidad natin bilang tao, numero na nakasalalay ang buhay natin sa Medisina pero di naman nagsasaad na hanggang dun lang tayo sa gradong yun. Di lang naman ako ang namomroblema sa Medisina, pagalingan lang sa paano natin dalhin yung sarili nating mga problema, at sa Medisina, kargo mo lahat ng problema pero kailangang hanapan mo ng lunas, kung papaano maiayos, kung paano mabuhay pa dito, kung paano tumagal pa. Patibayan ng loob. Patatagan ng puso. GINUSTO NATIN, PANINDIGAN NATIN.

GUSTO KONG MAGING DOCTOR KASI GUSTO KONG MAGING DOCTOR. Sa lahat ng baldeng iyak ko na ‘to, sa lahat ng iiyak-pero-tatawa-kasi-pretty-ang-nakangiti-moments na ‘to, sa lahat ng buffet na binubura ang kalungkutan sa mga panget kong grado, sa lahat ng pagpiga sa utak ko habang nag-exam, sa lahat ng isasagot-ko-‘to-kahit-di-tama-kasi-kailangan-ng-grade-para-sa-SGD, sa mga “Uy Besh! Anong grade mo?” at pakshet na ang taas pala ng friend mo kaysa sa grade mo pero papaka-positive ka na makakapasa ka next time, sa lahat ng pagpinta sa mga libro, transes at manuals, sa lahat ng pagka-heart broken sa Medisina, sa lahat ng ‘to, sa panahon na bigay sa atin ng Panginoon, magiging Doctor pa rin sa dulo, basta walang aayaw, pwedeng kumurap, pwedeng mangulangot kapag sad, pwedeng humagulgol, pwedeng manood ng movies para kunwari chill ka, pwedeng magpanggap na easy lang kahit halos lumuhod ka na sa simbahan kakadasal ng mirakulo, pero please walang bibitaw.

NGAYON, KAYA MO NA BA AKONG SAGUTIN? BAKIT GUSTO MONG MAGING DOCTOR?

Kung hindi pa, basahin mo ‘to:

“Kapag pinanghihinaan ka ng loob, nawawalan ng pagasa, natatakot, napapagod, dasal lang. Nandito tayo kasi may dahilan. Someday, somewhere along this journey, I hope you’ll find the answers, a simple epiphany, a relative’s word, a patient’s last smile. I hope you’ll find the answers, if not, I hope you’ll never lose faith in finding it” (Harriet Lazo, 2016)

Kung nagdududa ka na kakayanin mo, ito ang tips from Doc Ronald:

Etiquette of a Medical Student (By: Ronald Allan Cruz, MD)

RULE 1: MAXIMIZE BRAIN POWER. kung di na kayang ma-absorb, pahinga muna, relax. 'wag magsayang ng oras kakabasa pero di maintindihan.

RULE 2: SHARE. ang trans at notes ay para sa lahat. hindi lang sa iisang tao.

RULE 3: ALAMIN ANG USO. uso pa ba ang samplex sa exam na ito? notes ba, textbook, or footnotes ang source sa exam? it changes from doctor to doctor. learn to adjust.

RULE 4: GET A HOBBY. yung di kakain ng maraming oras at pera para di masiraan ng bait kakaaral. 30 min crossfit, collect something (inexpensive), or tumunganga sa kawalan for 10 min. ang pagiging slacker ay hindi hobby! 10 min lang ang oras para tumunganga. slacker na kapag more than 10 min. do your job, and do it well.

RULE 5: DISKARTE. it's not really cheating kung magtatanong kung anong nangyari sa naunang quiz, sgd, etc. believe me, yung mga teachers niyo have taken that into account. at least may natutunan pa kayo.

RULE 6: INTERNET AT GADGETS. kung may nabasa sa libro na di maintindihan, i-google, i-youtube, etc... maybe a different perspective can help you understand. pero dapat babalik pa rin tayo sa textbooks kapag tinanong.

RULE 7: MAGING FRIENDLY WITH THE RIGHT PEOPLE. hang out with the smart ones. magpa-cute sa matatalino! malay mo... kung matalino ka at may nagpapa-cute sa iyo, 'wag masyadong feeling! you're in med school to learn. not to take advantage. priorities muna. you're smart. so stay smart!

RULE 8: ANG MAHIYAIN BUMABAGSAK! 'wag matakot magtanong, sa kaklase, dorm-mates, at lalu na sa mga professors.

RULE 9: CHOOSE YOUR BATTLES. alamin ang subjects or exam na kailangan ng extra attention at effort.

RULE 10: EMERGENCY EXIT. i-drop ang subject kung kailangan. maybe less load can help you focus.

 Syempre, MD in God’s perfect time.

Nag-Med. Nasaktan. Nasasaktan ng paulit ulit. WAPAKELS. Tibay lang. Puso at puson!

FKO,RMT

Tongue In A Lung: Ang Ika-Bente Singko

Paalala: Kapag ang blog title ay may "Tongue In A Lung: XXX" Ibig sabihin ito ay tungkol sa buhay ko lang. Simple. Walang halong pagtatago sa mga salitang isusulat ko. Gusto kong ibahagi lang ang buhay ko. Kaya ito na.

Sa utak ko, nitong July 21 na mag-bebente singko ako, gustong gusto kong magpasaya ng ibang tao. Gusto ko na yung kaarawan ko hindi maging tungkol sa akin kundi sa ibang tao. Naglaan ako ng mahahabang oras para mag-isip sa kung paanong paraan magkakakulay yung araw na yan.

Sabi ko sa sarili ko, yung konti na meron ako, susubukan kong magbigay sa iba, lalo dun sa mga taong mas kapos pa sa amin. Di man marami ang maibigay ko pero gusto ko lang na sila yung makaramdam na meron pang kabutihan sa mundong 'to sa araw na yun. Nagpagawa ako ng 26 eco bags (yung isa para may maiiwan sa akin) at namili kami nung July 20 ng kapatid ko sa Landmark ng mga ipapamigay ko. Konti lang. Di naman madami pero swak na pangkain sa isang buong araw ng isang pamilya (may pang-agahan, ulam, inumin, kanin) yung pang-lipas ng isang araw. Pinuno ko ang 25 eco bags ng groceries at ipinamigay.

Meron itong isang nakikita ko sa Sauyo Road. Isang mga nasa 30-40 year-old na lalaki. May polio yata sya noon kasi mas maikli ang isang bahagi ng katawan niya. Nakita ko sya noon na nasa basurahan, naghahalungkat ng makakain at kinain nya yung tinapay na napulot nya dun. Isa sya sa talagang ginusto kong bigyan. Tamang tama, nakita ko sya. Ibinaba ko yung window ng sasakyan, sabay sigaw na "Kuya! Kuya!" Lumingon sya kaya ngumiti ako at iniabot yung eco bag sabay sinabi ko na "Para sayo, Kuya" Sobrang ganda ng ngiti nya kahit yung ngipin nya hindi na buo. Ang ganda ng kislap ng mata nya na para bang di makapaniwala habang kinuha nya yung ibinigay ko ang laki ng ngiti nya sabay sabi na "Salamat, Ate"

Meron din yung lagi naming binibilhan ng balot. Inabangan ko talaga sya. Mga halos 11pm na, may sumigaw na ng balot. Pinasigaw ko pinsan ko habang kinukuha ko yung ibibigay ko. Sabi ko "Kuya, di kami bibili pero may ibibigay ako para sayo" Nakangiti sya habang kinuha yung ibinigay ko sabay nagtanong na "Ano 'to?" Sagot ko "Birthday ko kuya pero wala lang, gusto ko lang magbigay para sa pamilya mo" Nagpasalamat sya. Sabi ko "Sa susunod kami bibili kuya, ha?" Ang ganda ng ngiti nya. Sobra.

May naisip din ako para sa mga tao sa buhay ko. Mahirap man pero namili ako ng 25 na tao sa buhay ko na susulatan ng letters. Medyo matrabaho pero ito yung paraan ko para magpasalamat at magpaalala kung ano yung mga katangian na nakakahanga dun sa mga taong yun. Para yun sa Diyos, sa pamilya, sa mga kaibigan ko at sa ibang tao pa. Yung huli, para sa inyong lahat na sinamahan ako.


Ang liham ko para sa inyo na laging nag-aabang sa kwento ng buhay ko at sa kung ano mang mga salitang kaya kong ipahayag dito:

Sobrang salamat po sa pagbabasa at pagbisita lagi nitong "Tongue In A Lung". Hindi man sapat ang mga salita pero hayaan po ninyong maging sapat ang "salamat" para mabatid ninyo na sobrang nagpapasalamat po ako sa pagiging bahagi nito at ninyo sa buhay ko. 'Tong blog na 'to yung naging daan para mahanap ko ang mga salita, ang mga tamang salita sa tamang oras, ang mga pagsisimula at pagtatapos, ang kasiyahan at kasawian, ang pag-usbong at pagkawala, ang kamusta at paalam, at marami pang iba. Salamat at nagkaroon kayo ng oras na nilaan upang maging kabahagi ng mga kwento ko dito. Alam ko po yung iba sa inyo mga bagong salta na kung saan ay bigla lang nahanap 'tong blog na 'to, yung iba ay mga Med students na nag-aabang ng kung ano ang masasabi ko (Pre, mahirap ang Medisina kaya wag na nating isipin yun. Enjoy na lang natin yun), yung iba ay mga taong naging parte ng buhay ko na baka dito lang sila nakakahanap ng lakas ng loob para abutin ako (Salamat. Alam ko hindi madali sa inyo pero binibisita nyo ako) at yung iba umaasa ng mga salita na para sa pag-ibig. Sa kung ano man ang rason na andito ka, salamat. Salamat sa oras na binigay at ibinibigay nyo sa akin at sa blog na 'to. I am very much grateful to have this kind of blessing to be able to touch your lives pero higit pa dun, you, guys, are touching mine in ways you cannot imagine. So, thank you! I'm hoping for happiness sa ating lahat :) I am happy, very happy. I hope you all are happy too. Yung happiness na galing sa pinakailalim ng puso, yung totoo, at di lang basta masaya. Thank you. Thank you for being here with me. :)
-OPMACO


PS. Salamat, Lord. Lahat ng 'to di magiging posible kung wala ka. Salamat sa kasiyahan at pag-ibig. I am nothing without You, my Lord! I could never imagine na aabot ako dito pero salamat po at di Mo ako pinabayaan. Mahal na mahal kita, Panginoon. Buong buhay akong magtitiwala sa Iyo.

PPS. Di ko na 'to babasahin pa ulit. Ipopost ko na lang. Antok na talaga pero gusto kong ibahagi 'to kaya tinapos ko lang. Salamat guys! Sobra.


July 22, 2016
1:35am

Ang Pag-uusap Ng Mga Kamay At Ng Mga Relo

ANG KANILANG PAMAMAALAM
Matapos ang ilang araw. Matapos umasa. Matapos mag-antay.

KAMAY SA METAL NA RELO:
K, pinag-isipan ko talaga 'to ng mabuti habang hinihingi ko yung space at oras sayo. Alam natin na babalik pa ako ng barko at gusto kong bumalik ng barko talaga at alam ko na pagbalik ko dun, same nung first contract ko talaga ang magiging routine ko. Ayokong maging unfair sayo, K. Ayokong masasaktan at masasaktan lang kita ulit kasi alam ko gano mo ko kamahal at mahal din kita, K. Pero iniisip ko nalang na kung tayo, tayo talaga. Ayoko lang maging unfair sayo kasi sa ngayon alam natin na hindi na nag wowork out ang relationship natin puro nalang away at pag nasa barko ulit ako, hindi ko nanaman mabibigay yung oras na hinihingi mo. I'm sorry K sa lahat lahat. You're the best girlfriend sa buhay ko at binigay mo lahat lahat sakin at unfair sayo yun... I'm sorry ulit. I know time will come na magiging maayos ang lahat. Kilala kita at naiintindihan ko kung kinakamuhian mo ko ngayon.


**Habang humahagulgol at nasasaktan ang Kamay sa itim na relo, pilit nyang iniintindi. Pinilit nyang wag matanong. Pinilit nyang magpalaya. Pinilit nya na hanggang sa huli manaig yung pag-ibig na kaya niyang iparamdam sa Kamay sa metal na relo. Pinilit nya kahit siya mismo yung nadudurog.


KAMAY SA ITIM NA RELO:
Okay, G. Mahal na mahal kita at kung sa tingin mo ako yung sagabal sa pangarap mo at di na ako parte nyan, wala akong magagawa. Gustong gusto kong masaya ka. I have given you the freedom, alam mo yun. Walang bawal. Walang di pwede. I trusted you so much. Malungkot lang ako kapag sa sobrang saya mo sa freedom na meron ka, kinakalimutan mo ako. This wasn't working out because you have refused to talk to me, not even once a month or nung pagdating mo. I don't need your whole day noon at ngayon, just a minute or two para mapag-usapan lahat pero tinataboy mo ako. Pinili ko lang magstay kahit wala ka ng rason na binibigay para magstay ako. Lagi lang kitang pinipiling mahalin kahit ang hirap na. And for the record, hindi kita kinakamuhian kasi gusto kong isipin na nahihirapan ka din (even if I think you're happier without me) I know you don't think about me as often as I think about you and yes this pains me a hell of a lot (parang gumuho mundo ko paggising ko na nabasa message mo) that I think I don't deserve this pain pero mas naiinis ako sa sarili ko kasi you leaving me, don't even make me hate you, not even a bit. Mahal na mahal kita, sana hindi na, sana di na lang kita mahal para mas madali. Sana din di mo na sinabi na mahal mo ako ngayon pero iiwan mo ako. I'm not the best na girlfriend sayo, kasi kung the best ako... Sana di mo na ako niyakap, hinalikan at pinatulog dyan sayo nun para wala akong naiisip ngayon. Sana di mo na lang ako ulit pinasaya ng konti. Sana wala ng "Good morning Love" or updates pagbalik mo para nabitawan na kita agad, G.

Gustong gusto kitang bitawan katulad ng pagbitaw mo sakin pero ang hirap hirap. Kung tayo, tayo kasi pinili natin yun. Kung hindi, hindi kasi yun yung pinili mo.

Thank you. Bye, G. Please wag ka na magreply.


**Nagdaan ang ilang araw, lagpas dalawang linggo habang pinipilit maniwala ng Kamay sa itim na relo sa lahat ng kabutihan at pag-ibig, isang araw, biglang nagsabay-sabay na kailangan nyang magpaalam - dun sa munting sasakyan na hindi na kinayang bayaran, at nakatanggap din siya na kailangan nya nang bumitaw ng tuluyan sa inaakala niya


METAL NA RELO:
Sa oras na yan, masaya syang hawak ang kamay ng iba.


ITIM NA RELO:
Sa oras na yan, akala ng nagmamay-ari sakin posible pa. Siguro may parte sa kanyang umasa, naniwala sa pag-ibig, naniwala sa mga pangako, sa mga salita na dinala ng hangin papunta sa himpapawid ng kawalan. Iba yung tingin niya dyan sa nag-mamay-ari sayo, metal na relo.

Sa oras na 'to, alam na ng Kamay na nagmamay-ari sa akin, yun yung mahalaga.


KAMAY SA ITIM NA RELO:
Hindi iba ang tingin ko sa kanya, tao lang din siya. Ngayon, sadyang iba lang ang tingin ko sa pag-ibig. Siguro nag-mature din ako. Iba yung respeto ko sa pag-ibig.

Kung ngayon masaya siya sa iba, karapat dapat siyang sumaya, hindi dapat yun ipagdamot kahit kanino. Kung pumili siya ng ibang pag-ibig, hindi ko na problema yun. Basta sa akin, nagmahal ako, tapos ang usapan. Nagmahal ako, at kung tumanggi siya sa pag-ibig na bigay ko, hindi ko kawalan yun kasi sa dulo, nawala yung taong dapat mawala sa akin, at nawalan siya ng taong di sya tatalikuran kahit kailan.

Hindi ako nagkamali nung minahal ko siya, yun yung totoo. O kahit sino man ang minahal ko noon. Lahat ng pag-ibig na totoo na ibinigay mo, hindi kailanman pwedeng maging mali. Ang pinapaniwalaan ko sa buhay ko, basta nagmahal ako ng totoo, mag-iiwan ka ng bakas dun sa minahal mo. Hindi man ngayon o sa mga susunod na buwan, dun sa taong nakaranas ng pag-ibig na naibigay mo, darating sa punto na iisipin ang pag-ibig na tinalikuran nila. Yun lang sakin, ang magmahal at mag-iwan ng bakas sa mga tao na minahal ko, na sa buhay nila, nakaranas sila ng totoong pag-ibig mula sa isang estranghero.

Maniniwala ako sa pag-ibig. Hindi ako kailanman mapapagod magmahal at tumanggap ng pag-ibig. May mga nagpapaalam, pero ang mahalaga, hindi ako yung nagpapaalam, para kahit anong pagkakataon, wala akong pagsisisihan kasi nagmahal ako ng totoo at di natatapos.

Nung unang nakasama kita, mahal na kita.
Nung naging tayo, mas pinili kong mahalin ka pa.
Nung huli kitang nakasama, pinanindigan kong mamahalin ka kahit wala ng rason.

Minahal kita. Mahal kita at sana dumating yung panahon na mabaon na 'to dun sa dulo para sa susunod na umibig ako, maibigay ko ng buo ang pagmamahal ko ulit. 

Mahal na mahal kita :( Higpit ng kapit mo dyan sakin, pero ikaw din mismo bumitaw sakin. Hindi ko kailanman hininging tapatan mo ang pagmamahal ko sayo, nakuntento ako sa kaya mo, pero wala e :( Sana mawala na lahat ng sakit :( Ayoko na mamiss ka :(

Paalam, Kamay sa metal na relo. Ayaw ko man, pero kailangan. Salamat sa lahat. Salamat. God bless you, I know He always will.


Nagpapaalam,
Kamay sa itim na relo




PS. Kapag ang mga salita ko ay di na puro sa kanya, kapag naitago na ang pag-ibig sa kawalan, magsusulat ulit ako. Peksman! Pasensya na din di ko na binasa ulit 'to, kung ano natype ko, yun na. :) Puso. :P

PPS. Kung may mabasa kayo dito na di mababasa ng iba, sikreto na natin yun, okay? Yun yung mga bagay na di kailangang malaman ng lahat. :) Nakatago, di para sa lahat. Kung gets nyo 'to, ibig sabihin nabasa nyo yung tinago ko.



Thursday | June 23, 2016
Blogged: June 24, 2016 3:48 am

Ang Kwentuhan Ng Mga Alon Ng Pag-ibig

ANG PAG-IBIG NG NASA RELASYON

KALMADONG ALON NG PAG-IBIG: Sigurado. Seryoso. Walang lokohan.
Ang sarap nung alam mong kayo. May label. Kumbaga pwede ninyong isigaw kung gaano ninyo kamahal yung isa't isa. Ang sarap nung pag-iisip na bukod sa Diyos, pamilya at mga kaibigan, may isang tao kang pwedeng maasahan. May isang taong sana tatanggapin ka ng buong buo. Yung nakaraan mo, yung ngayon at yung mga bukas ng buhay mo. Ang sarap kapag kasama mo siya kasi alam mo sa puso mo, hindi man kayo ngingiti madalas, alam mong palagay ka. Ang sarap nung pag magsisimula at magtatapos ang araw mo (at paminsan kahit busy ka, buong araw), naiisip mo siya, makakausap mo siya at makakakwentuhan. Hindi kami magkasama lagi. Hindi kami magkausap lagi pero gumagawa kami ng paraan para maging parte pa din ang isa't isa ng buhay namin araw-araw. Pinipili namin ang isa't isa lalo kapag yung alon ng pag-ibig dinadala kami sa kalaliman ng sakit at pighati. Pinipilit namin lumangoy ng magkasama. Sa oras na mahina siya, ako yung magiging matibay. Sa oras na mahina ako, pipilitin ko pa din maging matibay. Walang sukatan kung gaano namin minamahal ang isa't isa. Sapat na samin yung alam namin walang ibang alon na sumasabay sa isa't isa. May oras na sumusuko siya sa paglangoy sa kwento namin pero hindi ko siya sinusukuan. Kung kailangan nya lumangoy, hinahayaan ko siya. Siguro dahil totoo yung pag-ibig namin, lumalangoy sya pabalik sa akin. Malaya kami pero alam namin yung langoy na limitasyon namin dahil iniisip namin ang isa't isa. Minsan nagagalit ako, nakikipag-away, siya din ganun, pero hindi kami bibitaw. Minsan hahayaan niya ako ng ilang araw, wala din naman akong magawa pero katulad nung sinasabi nila "Kapag totoo ang pag-ibig, babalikan ka" Siguro iniisip ng lahat na kung totoo dapat di nawawala pero sa utak ko, walang perpektong pag-ibig, kaya nagtatagal yung mga tao sa relasyon na totoo kasi pinipili nilang magpatawad ng paulit ulit. Hindi nila iisipin na di deserving yung kapartner nila, kasi kaya nga minamahal at binibigay yung pag-ibig kasi deserving sya, worthy sya. Yun yung pag-ibig na pipiliin ko araw-araw - yung pag-ibig kasama siya. Sana hanggang sa dulo, pipiliin niya ako. Masarap lumangoy sa pag-ibig na ganito.

ALON NA DI ALAM SAAN PAPUNTA:
Nawawala. Nalulunod. Siguro kasi hinayaan. Akala ang sagot sa lahat ay katahimikan. Di namalayan na sa katahimikan, lalong lumalayo. Di alam san pupunta pero gusto kong isipin na di lahat ng sagot ay paghihiwalay. Naisip ko, nabuhay kami sa dagat na kung saan kapag may mali, kapag may di maayos, kapag may problema, bibitaw. Pero sana, sana 'tong pag-ibig namin may problema man, may mahina ang loob, may tumatalikod, piliin maging maayos. Sana.



ANG PAG-IBIG NG NAGHIWALAY

GALIT NA ALON: Puro pighati. Nagkamuhian. Nagkasakitan.
Iniwan ako, iiwan ko din siya. Binitawan ako, bibitawan ko din siya. Sinaktan ako, sasaktan ko din siya. Minura ako, mumurahin ko din siya. Nilayuan ako, ako din mismo lalayo sa kanya. Pinalitan ako, papalitan ko din siya.

Biglang sumagot yung hangin sa galit na alon: Ganyan ba ang pag-ibig? Ang alam ko kasi na pag-ibig, nagmamahal. Hindi porke iniwan ka, binitawan ka, sinaktan ka, minura ka, nilayuan ka, pinalitan ka, kailangang gawin mo din sa kanya. Paano niya makikita na totoo kang umibig kung sinusubukan mong sabayan ang pagkakamali niya? Siguro kung nagka3rd party gusto kitang intindihin sa tindi ng dinadala mo, pero sana mahanap mo yung pag-ibig sa puso mo. Masyado mong papahirapan ang sarili mo kung pipiliin mong magalit.

ALON NA PINIPILING UMIBIG:
Iniwan ako kasi sabi niya, unfair daw kasi sa akin. Binitawan ako kasi sabi niya ayaw niya akong masaktan kasi alam niya kung gaano ko siya kamahal at mahal niya din daw ako. Pinalaya ako kasi kung kami daw, kami daw talaga. Pinili niyang mawala ako sa buhay niya kasi di na daw kami nagwowork out. Gusto nyang lumaya sa amin habang sinambit nya na ako yung the best girlfriend sa buhay nya. Humingi ng tawad at inaasahan niyang magagalit ako, na kamumuhian ko siya dahil sa pagbitaw niya sa alon naming dalawa. Kaso ni hindi ako galit. Nung sinambit niya ang mga salitang dumurog sa puso ko, ni walang segundo na nagalit ako. Siguro sobrang nasasaktan ako, sobrang nahihirapan pero hindi ko kayang magalit sa kanya. Gusto kong isipin na nahirapan din siya, na habang hinahanda niya yung pagbitaw sa akin, sa amin, nasaktan din siya kaya bakit ako magdadamot sa taong mahal ko? Bakit ako magagalit kung alam ko sa sarili ko na kaya kong umintindi at sa dulo nito mahal ko pa din siya? Bakit ipagdadamot ko yung pag-ibig ko sa taong mahal ko at alam kong minahal ako ng totoo? Bakit ko papahirapan lalo siya kung sa isip ko, sa ginawa niya baka sobrang nahirapan sya at nahihirapan pa araw-araw? Kung di man siya nahihirapan, mas okay kasi sa utak ko, ito yung gusto niya, na mawala kami para mas madali para sa kanya, pero hindi magiging sapat yun para di ko siya mahalin.

Hindi porke iniwan niya ako, binitawan ako, inalis ako sa buhay nya, piniling mawala ako, ibig sabihin nun di niya ako minahal. Hinayaan ko siyang umalis pero di ibig sabihin nun pati yung pag-ibig ko sa kanya aalis na din, kasi andito lang yun, lagi, araw-araw. Hinayaan ko sya sa gusto nya di dahil eksaktong naiintindihan ko ang lahat pero sa puso ko, gustong gusto kong intindihin 'to kahit mahirap at masakit. Ang totoo, nasaktan ako nung binulong sa akin na unfair sa akin kasi kahit kailan di naging unfair yung minahal niya ako. Di ko kailan man hiniling na mahalin niya ako ng katulad ng pagmamahal ko sa kanya kasi alam kong magkaiba kami umibig pero alam ko yung pag-ibig na ibinigay niya sa akin, totoo, buo at yun din ang the best na pag-ibig na kaya niyang ibigay. Yung pag-ibig na di ko kailanman pinagdudahan kung totoo. Wala akong mahihiling pa.

Siguro minsan maaalala ko lahat ng malungkot at yun yung mag-iiwan ng sugat sa puso ko, pero kapag maaalala ko yung mga halik, yakap, pag-aalaga, oras, kasiguraduhan ng pag-ibig namin, dun siguro ako madudurog, kasi kailanman, di mag-iiwan ng sugat ang kasiyahan. Walang papantay dun. Walang papalit dun.

Totoo lang, hindi porke iniwan ako, iiwan ko na din. Noon, minahal ko na siya kahit di pa kami, lumalangoy pa kami sa magkabilang sulok ng dagat. Minahal ko siya lalo nung naging kami. Alam kong patuloy ko siyang mamahalin. Hindi ko iniisip na matututo akong i-unlove siya kasi impossible na yun. Iniisip ko lang na kada araw na hirap na hirap ako, isang araw, kaya kong itago sa ilalim ng puso ko yung pag-ibig ko sa kanya para mas magiging madaling sumaya kahit wala na siya, kahit wala na kami. Sa ngayon raramdamin ko bawat sakit, para sa dulo, makakangiti na ako kahit alam ko na wala na kami.




PS. Gusto kong maniwala tayo sa pag-ibig at sa plano ng Diyos. Sana kung di man tayo katulad ng kalmadong alon, tumulad tayo sa alon na pinipiling umibig. Ang sarap ng mundo kung lagi natin pipiliin umibig, umibig lalo kapag mahirap. Umunawa, at mas lalong umunawa kapag mahirap.

PPS. This is it for now. Ito muna yung huling isusulat ko. Di ko alam kailan ako babalik, pasensya na. Di ako mawawala, andito lang ako pero hahanapin ko ang mga salitang kaya tayong dalhin sa kasiyahan. Bakasyon na muna ako. Salamat sa laging nagbabasa kahit na lagi ninyong naririnig yung boses ko sa kanta dito sa blog ko. Babalikan ko kayo kasi mahal ko 'tong blog na 'to. Kapag totoo ang pag-ibig, bumabalik. *OTWOL feels*

Ang "Bakit Mahal Kita?" At "Bakit Mahal Mo Ako?"

May nabasa ako, ang alam ko nitong taon lang yun. Sabi dun, kung tatanuningin ka ng mga rason kung bakit mo mahal yung isang tao, may masasagot ka. Hindi lang daw pwedeng "Mahal kita kasi mahal kita" Pwede naman na mahal mo lang talaga yung isang tao pero masarap kasing balikan yung mga oras kung paano mo masasabing "Tangina, mahal ko 'tong taong 'to" at yun yung panghahawakan mo para magtagal kayo, o para maging pang-habambuhay kayo. Yun yung sagot na pwede mong panghawakan lalo kapag gumuguho na kayo, lalo sa panahon na bibitaw ka na.

At ngayon, ngayon sa puntong 'to, habang nagtatype ako ng isa na namang blog na di ko alam san patungo, tinatanong ko yung sarili ko kasi gusto ko din ng eksaktong sagot dyan


Tanong: Bakit mahal kita?
Sagot ko: 
Pasensya na kayo. Nakatago yung sagot ko dito. Ibalato ninyo na 'to sakin. Gusto ko na siya lang ang makakabasa sa panahon na kailangan na namin mabasa at maalala yung sagot (Mas lalo na sa panahon na kailangan kong maalala ang mga dahilan ko)


Tapos kumakatok sa utak ko yung tanong na "Bakit mahal mo ako?" Ang totoo, di naman mahalaga kung bakit mahal ka ng isang tao. Di ko sinasabi na di mahalaga yung pag-ibig nila para sayo. Ang punto ko dito, ang pag-ibig kailangan nararamdaman mo at kailangan pinaparamdam sayo. Kailangan walang iwanan. Hindi ko sinasabi na hindi na pag-ibig kapag iniwan ka ng isang tao pero para saan ang sinasabi sayong mahal ka niya kung ipaparinig lang niya yun sayo pero maglalaho din siya na tila ba mga ugong sa kweba na lang ang maririnig mo. Yun yung tipo ng mga salita na di mo na lang dapat pansinin kasi magtatapos lang. Pangungusap na may tuldok, pag-ibig na nagtatapos. Hindi na kailangang maging mahalaga pa kasi alam mong patungo yun sa kung saang kailangan huminto.

Pare, para sa akin, ang pag-ibig, kailangan pahalagahan mo kasi di laging nandyan yan. Maniwala ka sakin, kahit ang pinakatotoong umibig, kapag di mo pinahalagahan, natututong humanap ng halaga niya kahit wala ka na. Kailangan pinaparamdam mo kasi di lang salita ang pag-ibig,  kasi walang kwenta yan kung salita lang yan na katulad pa ng ibang mga salita. Kailangan may oras ka, di pwedeng hahayaan mong siya at siya ang laging umintindi at mag-adjust sa kakaunting oras na kaya mong ibigay, kasi peksman, mamatay man, mapapagod yang taong nagmamahal sayo kung para lang siyang nanlilimos ng konting oras mula sayo. Kailangan hinahanap hanap mo kahit kasama mo at lalo na kapag wala dyan sayo kasi kung di mo mapahalagahan ang presence niyan, kung babalewalain mo, baka matutong mag-absent yan sayo sa panahon na gugustuhin mo na ulit yung presence nya. Kailangan araw-araw, paulit-ulit mo siyang pipiliin, hindi madali pero kung di mo siya kayang piliin ngayon, bitawan mo na lang kasi sa tamang panahon, may tao dyan na kayang kayang piliin siya araw-araw. At tandaan mo, kung nahihirapan kang piliin siya, sa tingin mo ba madali sa kanya na piliin ka? Malamang hindi din pero pinipili ka pa din niya. Kailangan alam mo ang worth niya, kasi kapag bulag ka na sa worth niya, kapag nababalewala mo at nasanay ka na "Di naman mawawala yan, andyan lang lagi yan", kapag di mo na mapakita kung ano pa siya sayo, kung ano ang worth niya sayo at sa buhay mo, kapag natuto na siyang mahanap yung worth nya na wala ka, hindi yan matututong bumalik pa sayo kasi sa utak niya babalewalain mo lang siya, babalewalain mo lang siyang ulit.

Kaya sige, lalo sa mga nasa relasyon ngayon, o kalandian man yan, o kung ano man ang tawag sa meron kayo ngayon, o kung wala man label yang estado na meron kayo, tanungin mo ang sarili mo kung bakit mo siya mahal, at sana alam mo din yung eksaktong sagot niya sa kung bakit ka niya mahal.


Bakit mahal mo ako?

Kapag nakayanan mong lapatan ng mga salitang tutugma sa pakiramdam mo ang tanong na 'to, ipaalam mo, ipaalala mo yung mga maliliit na detalyeng naaalala mo. Sana sa panahon na yan, hindi pa sana huli ang lahat. Sana sa oras na yan, hindi pa sana ako natututong...



PS. Di pa rin ayos 'tong blog ko. Malapit na, malapit na. Pasensya na, naging busy lang akong sulitin ang oras ko at ngayon naman, gusto ko lang kasi ng oras ko. Patawad kasi mabilisan lang 'to pero importante 'to kaya sana malaman ninyo ang mga sagot sa mga tanong na 'to

PPS. Mawawala ako, baka isang linggo , isang buwan o isang taon (di ko alam) pero babalikan ko kayo. Sa panahon na babalik ako, pangako, masaya ang unang isusulat ko para sa inyo.

Ang Paano Mo Sasabihin Ang Mahal Kita Ng Di Sinasabi Ang "Mahal Kita"?

Paano mo sasabihin / ipaparamdam ang "Mahal kita" ng di sinasabi ang "Mahal kita"?


Yung hahayaan mo siyang abutin lahat ng pangarap niya kahit malayo kayo sa isa't isa kasi gusto mo na nakangiti siya kasi buong buo na siya kapag sa dulo magkakasama pa rin kayo

Yung kada umaga na gigising ka, kahit alam mong di niya agad yun mababasa, mag-sesend ka sa kanya ng message para alam niya na kada umpisa ng araw mo, isa siya sa naiisip mo

Yung kahit na alam mong ang dami mong kailangang gawin, lagi kang nakaantay sa telepono mo kasi baka magparamdam na siya, e alam mong konti lang ang oras niya na libre o minsan lang magkakasignal.

Yung hindi ko sinasabing "busy ako" sa kanya, kasi lagi akong hahanap ng oras para sa kanya

Yung hinding hindi mo hahayaan yung araw na di niya nararamdamang importante siya sayo, kahit magkaaway pa kayo, kahit na sa puntong yun di ka niya pansinin

Yung hindi mo palalampasin lalo yung mga importanteng araw kasi gusto mong maramdaman niya lalo sa mga araw na yun na andyan ka lang at di kayo magkalayo, o di naman kaya, na kahit malayo kayo sa isa't isa, walang hahadlang para maparamdam mo sa kanyang espesyal siya

Yung sa isang araw, nakukuntento ka sa isang message, kinikilig ka na

Yung lagi mo pa din sinasabi yung mga pinupuntahan mo o ginagawa mo para lang alam niya

Yung kahit para kang ewan, magkekwento ka pa din sa kanya ng kung ano-ano, kahit alam mong baka di niya mabasa

Yung sa mga panahong maraming sulsol, sa kanya ka magtatanong at kahit anong sabihin niya, yun ang papaniwalaan mo

Yung di ko siya iniwan at iiwan

Yung kahit magkaiba kami ng ugali at pinapaniwalaan, di ko pinipiling bitawan siya

Yung ibibigay mo yung hinihingi niya, kahit alam mong...

Yung nag-aantay ka lang, nag-aantay ka pa din



PS. Given the choice, I will always choose to love you...

PPS. For everyone: Don't make decisions when you're angry. Don't make promises when you're happy. Basta lagi ninyong isipin na ang sayo, sayo. Kahit saan man siya magpunta, kahit ano mang desisyon na gawin niya, hayaan mo siya, wag mong pipigilan dahil sabi nga sa OTWOL, kung mahal mo, babalikan ka, pero sagot ni James Reid "Kung mahal ka, di ka iiwan" So, ang gulo. :)


__________    __________    __________    __________

Thank you everyone! Especially to all those who shared and/or read my last blog. Got a whooping views from that since day 1 until this moment. I'm utterly speechless and thankful. You all made my last night a better one. Waking up from time to time and checking this blog made my "sleepless" night a lot better (huhu)

Let's all move forward so I'm leaving you guys with this blog. Sobrang salamat! Just stay in love and happy. Piliin nating sumaya at yakapin lahat ng tunay na pag-ibig na kayang ibigay ng mundo (kahit mahirap ang buhay minsan, please ngumiti kayo at piliing magmahal) Tongue In A Lung

XOXO,
Opmaco

Ang Med School (Na Naman)

Ako si FKO, RMT. Estudyante ng Medisina sa FEU-NRMF. Gumagapang. Humahagulgol. Lumuluha. Sugatan. Ngunit di aayaw. Di bumibitaw.

Ito na naman yung panahon para sa pinakamatitibay na mga estudyante. Tatag ng loob. Tibay ng sikmura. Lakas ng panalangin. Todong determinasyon para maabot ang pangarap - at hindi lang basta bumitaw.

Lumalabas na naman sa school yung mga "grade consultation" Ngatog ang tuhod. Para kang masusuka kahit alam mong medyo okay naman siguro ang grado mo pero walang kasiguraduhan o mas malala kung alam mo sa sarili mong hindi maayos yung mga grado mo, di ka lang masusuka, kung pwede lang maiyak ka ng dugo, baka naka-buo ka ng madaming dugo na sasapat para sa blood donation. 

Kanina naglalakad kami ng kaibigan ko papunta sa Pedia grade consultation. Lingon. Lingon. Hanap ng kaklase kasi nga di namin sigurado kung saan pwede magpaconsult. Nakapagtanong kami sa ilang mga kaklase namin. Wow, nakangiti ang mga kuya. Mukhang okay ang grade kasi di na nagpaconsult dahil wala daw sa listahan. Nakarating kami sa 5th floor, para lang super sigurado nagtanong ulit kami, Pedia Department daw sa ospital. Napansin ko yung isa kong classmate, namumula ang mata. Nanggigilid ang luha. Malungkot. May problema siguro siya, tinanong ko "Okay ka lang?" Okay lang daw siya. DAW. Pero malamang scores ang problema niya kasi hawak niya yung index card na binibigay sa grade consultation. SCORES. 

May kaibigan din akong lumapit sa akin kailan lang e busy ako mag-FB at internet kaya di ko agad siya natitigan. "Sad" daw siya na sinabi niya na malungkot ang tono sabay hampas ng kamay sa mata niya kasi naiiyak siya. Habang humawak sa buhok niya at parang sinabunutan yung sarili niya. GRADES. Malungkot kasi natatakot sa grades. 

Hinaharang at kinakausap ako ng madaming mga kaklase at kaibigan ko. "Paano ba 'to?", "Okay pa ba 'to?", "Tagilid ako sa Pedia, IM at iba pa, paano na?", "Tanginang minors, dun pa ako madadali", at madami pang iba. 

Kailan din lang, may batchmate akong di kinaya yung lungkot at pressure sa Med school. Nagpakamatay. Pumanaw. (RIP) 

May kaibigan din akong sinasaktan yung sarili niya. Di niya daw nararamdaman yung sakit. Yun daw yung paraan niya para makasabay sa lahat ng stress. 

Pero gusto kong ishare yung isang classmate ko ngayon. Di nila kakayanin talagang tustusan yung pag-aaral niya. Aral. Hinto ngayong sem. Trabaho. Ipon. Aral ulit. Ganun yung naging proseso ng buhay nya sa Med school, pero kailan lang may nagsponsor na sa kanya para makapagpatuloy mag-aral. Diba? Anong rason mo panghinaan ng loob abutin yang pangarap mo, kung may ibang tao na kinakaya at kakayanin? Bakit hindi mo kakayanin? Kayang kaya mo yan. Kaya natin 'to.

Sino ba naman ako para magsalita ngayon? Isipin mo na lang, ilang taon na din ako sa Med school, pero nandito pa din ako. Bumagsak. Wapakels. Push lang. Kakapalan ng mukha para ituloy 'to. Nakangiti para di alam ng ibang tao na may mga oras na nahihiya na talaga ako. Nahihiya ako dahil nandito pa din ako. Di alam ng madaming tao kung ilang beses kong ginustong bitawan 'to. Ang daming beses kong iniiyakan yung Medisina. Sa di ko mabilang na beses na kwinestyon ko yung sarili ko kung para pa ba ako dito, na kung para sa akin pa ba 'to, kung nagsasayang na lang ako ng panahon at kung magiging Doctor ba talaga ako. Ilang beses kong pinagdudahan ang kakayanan ko at ilang beses kong iniisip bitawan 'to pero kailanman hindi ko ginawa. 

Kung magpapakamatay ba ako, magiging doctor ako? Hindi. 
Kung sasaktan ko sarili ko, magiging doctor ba ako? Hindi.

Bakit di ako bumitaw? Kasi di ako hinayaang bumitaw. Na nung panahon na nakakalimot ako, nandyan yung Panginoon, pamilya ko at ang mga taong nagmamahal sa akin, para iparamdam sakin na sige lang. Na kung sila mismo di ako binibitawan, di bumibitaw sa pangarap ko, sino ako para bumitaw? Na siguro may punto din sila na napapagod na sa akin pero hindi natatapos yung panahon na kakausapin nila ako at sasabihing "Kaya mo yan" 

Bakit di ako nahiyang bumangon pagkatapos bumagsak? Inisip ko na lang, kung nahiya ba akong pumasok sa school, magiging doctor ba ako? Kung inisip ko ba yung pag-uusapan ako ng ibang tao, maaabot ko yung pangarap ko? 

Bakit di ako nagsawang ilaban 'to kahit ang hirap hirap na? It's worth it. It will all be worth it. Paano ko nasabi? Alam ko lang. 

Masasabi ko na ang sikreto para makasurvive dito yung PANGARAP NATIN. MALAKING PANGARAP NATIN. Kailangan hindi natin makalimutan yung bakit tayo nagsimula at bakit natin 'to ipagpapatuloy. You have to keep your dream alive and YOU are the only one capable of keeping your dream alive. Kailangan ipagdasal maigi 'tong pangarap na 'to, na gabayan tayo at wag mabaliw at mamatay sa pag-abot dito. Kailangan may maganda ka ding support system. Wag din kalimutan yung mga hobbies mo kasi yun yung tutulong sayo para di ka mastress at mas manatili yung saya ng Med school




SURVIVAL TIPS
(Feeling ko makakatulong 'to)

1. Alma Moreno ka lagi
"Dasal. Dasal lang talaga"

2. Hayaan mong humagulgol ka at mag-walling
Hagulgol lang. Kung feeling mo sobrang lungkot mo na kaya mong umiyak magdamag, go lang. Pang-release ng stress yan. Lagyan mo pa ng effect, dun ka sa dingding, taas mo ang isang kamay mo, ikapit mo sa dingding, habang ang isa sa baba lang. Dahan-dahan kang umupo. Sabayan mo ng hagulgol, samahan mo pa ng pumping ng dibdib mo. Sosyal. Madami ka bang time humagulgol? Hindi. So wag mong uubusin ang araw-araw sa pag-iyak lang. Minsan sabayan mo ng pagbabasa at pag-aaral. Umiyak ka habang nag-aaral.

3. Matulog ka at umasa sa simple diffusion
E pagodabells ka na nga magbasa e, di mo na kakayanin diba? antokyo Japan ka na talaga. Ilagay mo yang reviewers mo sa ilalim ng unan mo. Matulog ng mahimbing. Umasa na magkakaroon ng simple diffusion from higher concentration na libro at reviewers mo patungo sa lower concentration ng knowledge na utak mo. Sana mapanaginipan mo ang mga kailangan mong aralin. Pero seryosong usapan, you need to rest. May kaibigan akong nag-Cobra ng higit pa sa 5 bote kada araw para di daw siya makatulog habang nagrereview. Ayun, nakatulog sa exam, o kaya nanginginig habang exam. Mas mahirap yun. Kaya tulog na lang at mag-simple diffusion.

4. Study now, landi later or Landi now, study later.
Di mo kailangang igive up yung paglabas mo kasama ang pamilya mo, yung makipagdate sa jowa mo o baka kalandian mo pa lang, yung pagbibigay ng oras para sa hobbies mo o kung anong maisipan mong bagay. You just have to manage your time wisely. Kunwari mag-eexam na talaga, finals pa, edi sabihin mo, sa susunod na lang babawi ka kasi kapag pumasa ka na, mas madami ka ng time. Basta balanse lang. Magbigay ka ng oras para sa magpapasaya sayo, pero magbigay ka din ng oras para sa pag-aaral mo. Hindi pwedeng buong oras mo, ilaan mo lang sa certain na bagay o tao. Balanse. Time management, pre.

5. Share
Sharing is not equivalent to cheating. Share your handouts. Share your knowledge. Share your samplexes. Share mo kung anong meron ka basta legal kasi dito sa Medschool, ang kalaban mo dito hindi yung kapwa mo estudyante. Kalaban mo dito, yung sarili mo lang. Kasi kahit anong handouts, samplexes at ibang meron kayo pareho, nakadepende sa inyo kung paano ninyo i-maximize yung opportunity ninyo.

6. Alagaan mo yang sarili mo
Makakatapos ka nga ng Medisina, kung maaga kang mamamatay, para san pa't nagsayang ka ng mahabang panahon dito?




TANONG MO, SAGOT KO
(Wow! Madami kasi akong time ngayon. HAHAHA)

"Ang bobo ko. Nag-aral na ako, di pa din sapat."
- Gaga! Bobo? Nakapagtapos ka na ng kolehiyo, malamang madami sa atin pasado pa ng Licensure exam, bobo ka ba nun? Di ka bobo. Maniwala ka sakin. Nandyan ka na nga e. Sa tingin mo makakapasok ka ng Med school kung bobo ka? Edi mas bobo ang Med school kung tatanggap sila ng bobong estudyante diba? So, di ka bobo. Wag kang mag-inarte.

"Babagsak na yata ako. Ayoko na mag-aral"
-Ano naman kung babagsak ka? Ang kekwestyunin ko yung di ka mag-aral. May finals pa, madalas dyan yung bulk ng scores, tapos di ka mag-aaral? Wala ka na ngang ipon na grades, di mo pa sisipagan, babagsak ka talaga. Pre, di masamang bumagsak kung kahit isang beses sinubukan mong ilaban yan. Ang masama yung hahayaan mo lang talaga na bumagsak ka.

"Bakit ganun grades ko?"
-Aba! Ewan ko sayo. Sarili ko nga di ko masagot bakit ganun grades ko, yan pa bang sayo? Aral tayo. Aral na lang, no choice e.

"Di kasi magaling yung Doctor magturo, nakakawala sa mood. Babagsak na tuloy ako."
-Pre, kung di siya magaling, maghanap ka ng paraan para matutunan mo yung kailangan mong alamin. Di niya kasalanan yung pagbagsak mo kasi maniwala ka man at hindi, bago humarap yan sayo, dugo't pawis ang inalay nyan sa pagsubok na maturuan tayo. 



PS. Para sa lahat ng mga katulad ko diyan, wag tayong mahiyang abutin 'tong pangarap natin. Para sa mga future MDs ng Pilipinas, maging matibay tayong lahat!

Ang Mahirap Mahalin

Kausap ko yung sarili ko. 

Sabi ko "Ang hirap niyang mahalin."

Sagot ko sa sarili ko "Sa tingin mo, ikaw, madali kang mahalin?"
(Hehehe! Hindi din. Lalong hindi.)

Sa kung papaanong paraan sumasakit ang ulo ko sa kanya, malamang ganun din siya sa akin. Sa kung paano naiirita ako sa mga sinasabi niya, malamang parehong pagkairita din siya sa dami ng mga sinasabi ko. Sa kung gaano ko kaasar sa pagiging mainitin ng ulo niya, ganun din niya kinakaasaran yung madaming tumatakbo ideya sa ulo ko. Sa kung gaano ko nilalabanan sarili ko lalo sa panahon na parang bibitaw na ako, malamang ganun din siya, inilalaban niya ako sa sarili niya, mabagal lang, ilang araw lang, pero sinusubukan niya, araw-araw.

Magkaiba man kami ng paraan ng pagmamahal sa isa't isa, ang mahalaga, totoo kami sa isa't isa. Walang "Mas mahal kita" dahil kahit kailan walang dapat sumukat sa pag-ibig na binibigay namin sa isa't isa, at sa parehong pagkakataon, alam ko, ramdam ko, pareho naming ibinibigay ng buong buo yung puso namin sa isa't isa. 

Sa kahit anong panahon, sa lahat ng pagkakataon, di ko kakalimutan kung gaano kita kamahal. Lalo sa panahong mahirap, hinding hindi ako hahanap ng iba pa, dahil ikaw lang, ikaw lagi.


PS. Everyone will hurt you. You just have to look for someone worth suffering for. "Stand by those who stand by you" 

PPS. I love you and I miss you (a lot)

Ang Natatakot Sayo

Ikaw:
Di mo alam na sa ginagawa mo, sa pinapakita mo, sa pinaparamdam mo, sinasadya mo man o hindi, natatakot ako sayo, sa lahat ng pwedeng mangyari.

Iniiwan mo ako, para mo akong iniiwan ng hindi mo namamalayan. Parang ang saya saya mo na wala ako. Parang okay ka lang talaga kahit wala ako. Naiisip mo ba ako? Naiisip mo pa ba ako kapag masaya kang kasama ang iba? O naiisip mo man lang ba ako kung mag-isa ka, hindi makatulog? Kasi ako, punyetang hindi mo alam na naiisip kita kung malungkot ako, naiisip kita kung masaya ako, naiisip kita, naiisip kita. Naiisip kita, naiisip ko kung ano pa ba ako sayo? Naiisip ko kung saan ba tayo patungo o sa daan na tinatahak nating magkasama, may panahon din na pipiliin mo yung daan na di mo na ako makakasama? Naiisip ko kung parte pa ba ako ng buhay mo o pinipilit na lang kitang gawin mo akong parte nyan? Naiisip kita kada oras, ako ba?

Ito yung putang inang pakiramdam na hindi ko alam kung anong eksaktong kailangan kong gawin. Para akong asong nag-aantay ng oras ng amo ko, na wala ako sa pwesto magtanong, o manghingi ng oras. Para akong tanga na kung magmamakaawa sa oras mo na hindi naman dapat.


Siya:
Pag-iisipan natin 'to. Hindi naman sa ganyan.


Ikaw:
Habang pinipilit mong magkunwaring ayos lang ang lahat

Yan lang ang kaya mong sabihin? Sige.

Pero nanginginig ka na sa takot, takot na takot ka na habang ikaw ginagawa mong parte sya ng buhay mo araw-araw, hanggang sa puntong yan, di nya man lang masagot kung ano pa ang parte mo sa buhay nya


PS. Ate E, alam mo ang stand ko dito. When it comes to love, lagi kong pinanghahawakan na give it your all. At the end of the day, kung iiwan ka man niya, hindi mo naman magiging kawalan ang taong di ka mahal, siya ang kawawa kasi mawawalan siya ng taong kaya siyang mahalin ng buong buo. :)