Ang Biglaang Nawala

Biglaan nawalan ng gana. 

Biglaan syang nawala. 

Biglaang nawala. 

Biglaan. 

Wala man lang pasabi. Wala man lang salita bago magpaalam. Wala man lang konting paramdam na yun na pala yun.

Biglaan lang na iniwan ako. 

Biglaan lang.

Ang unfair lang kasi na habang ako nandito nasasaktan, ikaw ano bang nararamdaman mo? Na habang ako pinag-uusapan ka namin, ni sumagi man lang ba ako sa isip mo? Na habang ako nadudurog, ikaw buong buo. Na habang ako patuloy kang iniisip, patuloy ka din sa paglayo. Na habang lumalayo ka, yung putanginang puso ko, gustong gusto pa ding lumapit sayo. Na habang kinakalimutan mo ako, bawat detalye mo sinasariwa ko. Na habang nawawala ka, nagwawala na yung puso kong gustong kumawala. 

Gustong gusto kong paniwaalang okay ako bukas at sa mga susunod na bukas pero ang hirap lang. Gustong gusto kong magpanggap na bukas di kita hahanapin ulit, na sa susunod pang mga araw di ako mangungulila na naman pero ang hirap lang. Gustong gusto kong ipakita na masaya pa rin ako kahit wala ka na talaga pero ang hirap lang. 

Ang hirap lang kasi yung puso kong prinotektahan ko, di ko namalayang ipinagkatiwala ko sayo. Ang hirap lang kasi iniwan mo ako biglaan. Ang hirap lang kasi nasanay na akong nandyan ka lang. Ang hirap lang kasing pakawalan ka ng buo. Ang hirap lang kasi ayokong mawala ka. Ang hirap lang kasi ayokong bitawan mo ako. Ang hirap lang kasi yung puso ko seryosong seryoso pero yang sayo ang labo-labo. Ang hirap lang kasi, ang hirap hirap lang.

PS. Ikakanta at iinom natin yang kalungkutan ng mga puso nating sumisigaw at uhaw, Jo** G**a**. Labyu!

PPS. Hahayaan kita dahil gusto ko din pala ng taong gustong gusto ako sa buhay nya. 

March 30, 2018

Ang Muntikan

Yan yata yung isa sa mga pinakamasasakit na salita - MUNTIK.

Muntik na.
Muntik na akong masanay na nandyan ka.
Muntik na akong sumaya kasama ka.
Muntik na tumugma yung oras para sa atin.
Muntik na kitang di kinayang hayaan.
Muntik na kitang ayaw pakawalan.
Muntik na akong pumusta ng puso sayo.
Muntik na akong sumugal sa kwento natin.
Muntik na hindi ko mapigil na magustuhan ka.
Muntik na kitang minahal.
Muntik na.

At ganun na nga siguro yun, minsan ang paalam di na kailangan sabihin, papakiramdaman mo na lang. At ganun nga siguro yun, na kahit anong pag-abot ko sayo, hindi kita maaabot muli, lalo kung ayaw mo na. At ganun nga siguro yun, na kung gusto mo talaga ako sa buhay mo, hindi kailangang abutin kita, kasi sa parehong paraan aabutin mo rin ako. Kaya ganun na nga siguro yun, paalam na lang na tahimik. Ganun nga siguro.

PS. "I no longer force things." 

PPS. At yun na yata yung isa sa pinakamasarap na pakiramdam na natutunan ko samundo. Ang hayaan ang di para sayo at hayaan din ang gustong maging parte mo. Para 'to sa mananatili na di kailangang pilitin manatili. Para din 'to sa pinapalaya kahit di hinihingi. Higit sa lahat, para 'to sayo na nag-aantay dahil sa totoo lang, di mo kailangang mag-antay para sa isang bagay na talagang gusto ka.

Please lang.
March 25, 2018

Ang Wag Muna Ako

Pwedeng wag muna ako? Ngayon, isipin mo yang sarili mo.
Pwedeng wag muna ako? Ngayon, gusto kong masanay ka na wala ako.
Pwedeng wag muna ako? Ngayon, hayaan mo na wag hayaang maging parte ako ng araw mo.
Pwedeng wag muna ako? Ngayon, di mo kailangan mag-alala sa akin.
Pwedeng wag muna ako? Pwede bang wag na ako?

Ang dami kong kargo, di ko namalayan. Sa dami yata ng naipon kong pag-ibig at pagmamahal sa buhay, kasabay nun nakasama ka, pero ayokong hayaan kang malugmok. Ayokong hayaan kang madamay sa bagay na di naman talaga dapat pumapatungkol sayo. Ayokong hayaan mo yung sarili mong isipin pa ako, isipin pa yung kargo ko kasi di mo naman dapat ako akuin, o di ka naman dapat umako ng kahit anong tungkol sa akin.

Karapatdapat ka sa buhay na buo, na masaya. Karapatdapat ka na di mag-alala, yung gagala ka lang, yung tatambay ka lang, yung iisipin mo kung ano yung kakainin mo mamaya, yung maghahanap ka lang ng kanta na gusto mong pakinggan, yung tatawa ka lang, yung magmamahal ka lang. Karapatdapat ka na mahalin ng buo na kayang mangako sayo na di ka niya iiwan pero di ko kaya yun. Kaya kong mahalin ka ng buo pero di ko kakayaning mangako na di kita iiwan. Gago ko naman kung hahayaan kong masanay ka sa isang bagay na alam kong mawawala din agad. Gago ko naman kung hahayaan kong masanay ka na nandito ako.

Di ko alam kung alin sa dalawa: kung takot akong mamatay o takot lang talaga ako sa kung anong mararamdaman mo kapag naiwan kita? Kung hahayaan kitang masanay na sa oras na hahanapin mo ako, nandyan lang ako, na sa kada panahon na gusto mo akong makausap, makakausap mo ako, na sa pagkakataon na gusto mo lang ng biruan, kayang kaya ko, na sa bawat trip mo, trip ko na rin, na sa kahit anong panahon, andito lang ako, paano yung walang kasiguraduhan na mga bukas? Paano ka na? Paano ka? Ang sakim ko naman kung hahayaan kitang yakapin yung buhay na nandyan ako at masanay ka dun samantalang alam kong di na sigurado yung mga susunod na bukas sa akin.

Di porke sanay na akong nandyan ka ay hahayaan kong masanay kang nandyan lang ako lagi. Di porke ayokong mawala ka ay hahayaan kong di mo kakayanin na wala ako. Di porke napapasaya mo ako ay hahayaan kong di ka sumaya ng wala ako. Di porke gusto kita ay kailangang gustuhin mo din ako. Kahit hindi. Kahit hindi na. Wag na ako. Padaliin mo 'to para sa sarili mo.


PS. "Holding your hand, not holding you back." Eksakto. Eksakto para sa pag-ibig na totoo, na mapagpalaya, na di sakin, sa pag-ibig na meron ako. 

PPS. Putangina, ngayong linggo lang. Ibalato ninyo lang 'tong linggo na 'to sa lumbay ko.

Ang Nananatili

Kung nauubos na ang mga salita mo, ang mahalaga ay magsalita ka ng totoo.

Sambiting, “Di ko na eksaktong maalala kung ano ako dati at di ko alam kung magiging ano ako sa mga susunod na kinabukasan”

Sabihing, “May mga bagay sa akin na di mo maaayos at di mo trabahong ayusin ako”

Ibulong, “Nakakaramdam ako ng mga bagay na di ko man lang alam kung paano damdamin.”

Isigaw, “Pwede tayong maging kahit ano pero hindi lahat pwede maging tayo.”

Ipagsamo, “Gustong gusto kong maging karapatdapat pero parang kulang na kulang ako.”

Ihagulgol, “Parang bukas, sa susunod na bukas o sa susunod pa dun, mawawala ako. Paano ko hahayaang pumusta ka sakin kung alam kong mawawala na ako?”

Humiyaw, “Wala akong magagawa. Ito lang ako.”

Kung may taong mananatili sayo kahit sinabi mo yang mga yan, yang kalakasan at kahinaan mo, yang saya at lungkot mo, yang pag-ibig at pagkamuhi mo, yang pagtawa at pagluha mo, yang lahat ng totoo sayo, manatili ka sa kanila. Manatili ka sa kanila hanggang gusto nilang manatili ka.

Dahil sa mundong ‘to, di ka perperkto, di ka laging magiging sapat, di lahat ng aspeto sayo maayos, pero sa mundong ‘to, may magmamahal sayo kahit di ka perpekto, magiging sapat ka, tatanggapin na di ka laging magiging maayos at pipiliing manatili kasama mo, sa iyo, araw-araw, paulit-ulit.

PS. Para sa mga taong nananatili kahit walang kasiguraduhan ang mga bukas ko.

Ang K

K lang.
K lang naman talaga.
K lang din ako.

K lang kasi di natin alam lahat tayo namamatay paunti unti, kada araw na dumadaan. Na sa kada ihip ng hangin sa balat ko, baka huling pagdamdam na ng iba. Na sa bawat pagbigkas ko ng salita, ay pagtatapos na ng mga salita ng iba. Na sa pagtibok ng puso mo, baka maging huli na ng akin.

K lang pero sabay-sabay. Isang bagsakan na ibinibigay yung posibilidad na lahat ng 'to mamaya, bukas, sa makalawa o sa mga susunod pang mga araw, baka mawala, na baka ako mismo mawala.

K lang. Gustong gusto kong paniwalaan na okay lang talaga. Na kung mawala 'to bukas, ayos na ako. Na kung hanggang dito lang, ayos pa rin ako. Na kung mamaya tahimik na ang puso ko, ayos lang talaga ako.

Kaso bakit ganito? Bakit parang gusto kong humingi ng panahon? Bakit parang gusto kong magmakaawa ng pagkakataon? Bakit parang mauubusan ako ng oras? Bakit parang gustong gusto kong magsumamo na wag naman sanang matapos 'to dito?

K lang na habang nandito ako, nararamdaman ko yung pagtibok ng puso ko na tila ba dinadala ang katawan ko sa katotohanan na habang nandito, nandito, at kung huminto ang mahalaga nagkaroon ng pagkakataon na tumibok. 

K lang na sa parang sugal na buhay at pag-ibig,  kahit takot ka, pupusta ka. Na susugal ka kahit alam mong sa huli pwede kang matalo. Na itataya mo ang lahat hanggang kaya mo kasi, sa tingin mo, kahit gago ang sumugal, mas malaki yung kawalan ko kung hindi ako pupusta. 


PS. Pwede bang maging totoo ako dito? Takot na takot ako. Lahat na sila di gumagana ng maayos. Hanggang kailan? K lang ba talaga?


March 20, 2018

Ang Biglaan Na Lang

Ikaw yung pag-ibig na biglaan - yung biglaang dumating, biglaang nagpasaya, biglaang nagpakilig, biglaang naging parte ng araw-araw ko, biglaang minahal ako, biglaang nakita ko yung sarili ko na biglaang nagmahal muli at bigla ka ding nawala. Biglaang naglaho. Biglaang umayaw. Biglaang bumitaw. - yun yung nasa isip ko noon.

Di ko maalala kung papaano nagtapos, basta alam kong biglaan. Biglaan ding nagtapos. "Di mo ako binalikan" ang naaalala kong sinabi mo sa akin noon. At sa eksaktong pagkakataon kwinestyon ko noon kung paano ako babalik sa isang taong di ko iniwan. Papaano ako babalik sa isang taong di ko naman binitawan? Paano ako babalik kung di naman ako ang kumawala? Paano ako babalik kung di ko na rin makita yung sarili ko na kakapit sa isang taong paulit ulit akong binibitawan ng biglaan? Kaya di ako bumalik. Kaya di kita kinayang balikan.

Biglaan din lang, naisip ko kung ano yung gusto kong tao sa buhay ko, at baka nga siguro, kahit sa punto noon na mahal na mahal kita, hindi ikaw yun. Na biglaan kong natanggap, hindi ikaw yung taong pang habambuhay para sa akin.

Alam mo yung gusto ko? Gusto ko yung taong gugustuhin din ako sa buhay niya at eksaktong alam ko yung lugar ko sa buhay nya, hindi lang laro, hindi yung manghuhula ako kung seryoso ba kami o baka landian lang. Gusto ko ng totoo. Gusto ko ng seryoso. Gusto ko nung alam kong ako lang at di ganun siya sa lahat. Gusto ko nung papanindigan ako, kami. Gusto ko yung ngayon maayos kami at di yung iisipin ko kung bukas ano kami at kung mararamdaman ko pa ba siya. Gusto ko yung taong kapag nag-umpisa, susubukang umiwas sa pagtatapos. Yung di ako binibitawan. Yung di ako basta bastang iiwanan ng ilang araw, tapos biglaang magpaparamdam. 

Di man ako babalik, di man ako makakabalik, di man tayo babalik, pero salamat. Salamat.



PS. Nagising ako mga 2am ngayon (March 6, 2018) at yung blog na gusto kong isulat bago ako matulog, yun sana gagawin ko pero nung magcheck ako ng blog, nakita kong may comment yung isang blog entry ko this year. 

PPS. Nakalimutan ko man ang maraming bagay sa atin pero di ko kakalimutan yung surpresa mo nung kakapasa ko ng boards, nung sa kada birthday ko may cake ka para sa akin kahit alam nating wala kang pera. Salamat, Boom (CLL)

Ang Bakit FEU-NRMF

MedTech - Junior Intern/Clerk - Post Grad Intern

Dahil kanina, isinama ang mga PGIs sa pag-assist sa interview ng 2nd batch ng application ng mga incoming 1st yr Medicine students. Tungkol lang ‘to sa kung bakit ako nag-FEU-NRMF mula kolehiyo, Medisina at hanggang PGI. Tungkol lang ‘to kung bakit sa lahat, FEU-NRMF.

Bakit nga ba ako nagkolehiyo sa FEU-NRMF?

Totoo lang, malapit kasi ‘to sa bahay namin. Mga 15-30mins lang, swak na. Dito din nag-Nursing yung pinsan ko noon. Muntik na nga akong mag-Accountancy sa DLSU pero di ko din gets kasi yun yung pangarap kong school talaga kaso siguro para ako dito kaya nandito ako ngayon. Nag-Medtech ako. Okay sa alright. Walang namilit sakin mag-Med, ginusto ko lang.

Bakit sa FEU-NRMF na naman ang pinili ko para mag-Med?

Hindi talaga ako nag-apply sa iba kaya sa tuwing sinasabi sakin na siguro di natanggap sa iba kaya nasa FEU-NRMF, naiirita ako. Wala akong ibang choice - FEU-NRMF lang. Di ba pwedeng ganun lang? Di ba pwedeng naniniwala ako sa kalidad ng edukasyon dito? Di ba pwedeng gusto ko din ng mga kainan na nakapaligid dito? Di ba pwede na gusto ko yung sistema sa kung paano nila hinuhulma yung mga estudyante nila? 

Totoo lang, mababa nga siguro yung requirement na NMAT pero isa yun sa minahal ko sa FEU-NRMF. Hindi sila namimili ng huhulmahin na maging doctor, matalino, swak lang at kailangang pwersahan na tumatak sa kokote nya ang lahat, pwede. Mayaman, may kaya, naghihirap at gumagapang, pwede.  Mataba, payat, may ngipin o wala, lalaki, babae, tomboy o bakla, pwede. Kahit sino pwede pero nasa estudyante kung kakayanin nya yung proseso na kailangan nyang pagdaanan para deserve nya na tawaging “Doctor” na nakapagtapos sa FEU-NRMF Institute of Medicine

Sa tingin ko, walang madaling Med school. Walang madali sa Med. Lahat naman pwedeng mangarap maging doctor pero hindi lahat magiging doctor. Gumapang ako sa FEU-NRMF Med pero lahat naman siguro ng Med school gagapang ka, kung pwedeng isabay mo yang hagulgol mo sa paggapang, gawin mo. Basta patatagan ng puso, patibayan ng loob. Kung gusto mo, gawan mo ng paraan.

Kanina, tinatanong ako kung anong meron sa FEU-NRMF? Ang sinagot ko talaga yung experience lalo nung Junior Internship/ Clerkship. Kakaiba. Solid. Isa kang mandirigmang doctor. Mandirigma kang papasok, amoy mandirigma ka ring uuwi. Kaya mong mag-monitor ng isang buong ward na solo ka, na lahat ng errands, sayo pa din. Kaya mong walang ligo ng halos dalawang araw. Na yung uwian ng mga ibang Med school, aabutan ka na naman nila kinabukasan na papasok sila kasi nasa ospital ka pa din, kumekendeng sa mga insertions, extractions, lavage at codes. Kaya mong mag-ambubag ng mahabang oras ng walang kapalitan. Kaya mong mag-solo code, yung sumigaw ka man na sana may ka-switch ka pero wala. Kaya mong mag-insert ng IV habang yung bed ng patient mo itinatakbo na sa DR dahil fully na. Kaya mong malampasan ng lahat ng meals mo sa araw na yun kasi wala kang oras, isabay mo na yung gusto mong humagulgol pero gagawin mo yun habang nag-monits ka. Kaya mong maging Medtech, Nurse, Aide at Doctor all at the same time. Kaya mong matulog ng gising o kapag sobrang toxic, ang power nap mo ay 10seconds na pagsara ng mata mo tapos grabehan na ready to sabak ka na ulit sa digmaan. Kaya mong magpretend na okay ka pa kahit yung binti mo at paa, namamaga na at di na halos makalakad, na yung singit mo pawis na pawis na at gusto mong lagyan ng powder kasi nagkikiskisan na sila at ang sakit-sakit na. Kaya mong harapin ang lahat, kahit na oily at pawis ang fez, kasama na ang magulong hair, kasi sa oras na yun, ikaw lang yung nandun para sa madaming pasyente mo. 

Hindi ako magsasalita para sa ibang Med school, pero ito’y mga experiences kong nakuha sa FEU-NRMF kasi malaya silang nagtiwala sa aming lahat na handa kaming sumabak, kaya naging subok kami. So, ready to fight lagi. May skills, nasobrahan nga ata. Minsan nakakapagod na rin (HAHAHAHAHUHUHU)

E bakit sa FEU-NRMF ka pa rin nag-PGI?

Hindi naman talaga ‘to kasama sa mga unang napili ko dahil sa totoo lang, may fear na ako sa ER ng FEU-NRMF. Dito dinala yung tatay ko nung na-stroke sya, kaya feeling ko every single time na nasa ER ako noon, bubungad sakin yung tatay ko. Di kaya ng puso ko dati. Di ko kaya dati. 

Pero dito ako napunta. Dito pa rin ako sa FEU-NRMF. Unang dalawang buwan ko, natapat pa ako sa Internal Medicine pero kakaiba mga bossing ko sa IM. Ang lulupit, ang gagaling. Ang ganda nung experience ko sa IM, walang biro. Yung Chief resident (Doc Prinzzzzz) walang sawang magturo, mapapagod ka na nga minsan kasi parang saulado nya lahat. Yung mga residente, magtanong ka lang, sasagutin ka nila, tuturuan ka nila kahit natotoxic na sila sa mga stations nila plus caring pa sila (dahil ako'y hypertensive at hypokalemic HAHAHA pero alagang IM residents ang aking health. Hahaha!) Yung mga conferences, solid. Kahit di ako matalino parang nagiging matalino ako kapag sila yung kasama ko. Mahahatak ka sa kalidad na meron sila, grabe!

Di ko inakala na ganito yung impact sakin ng PGI. Sa isang pribadong ospital, mas kasabay nun yung malaking responsibilidad dahil iniisip ng halos (kung di man lahat) ng mga pasyente, bayad ka at nasa pribado sila. Ineexpect nila na maayos kang gumalaw, magaling ka, at dahil sa experiences ko noong JI ako, naging handa ako sa responsibilidad.

Salamat, FEU-NRMF.

PS. Grabe, ang laking parte sakin yung sobrang nagpapasalamat na sa FEU-NRMF ako nagsimula. 

PPS. I.M FEU-NRMF

Ang IM

Paano mo sasabihing salamat? Paano mo ipapahayag na lubos kang natuwa sa nangyari pero parang di naman magiging sapat yung mga salita mo? Paano mo ipapakita na di man naging perpekto ang mga naganap, yun yung mga pangyayari na babalik balikan mo, at wala kang sawang uulitin kung pupwede?


Pwede bang ganito na lang:

IM.

Impossible Man,
Ika'y Mahirapan,
Indahin ng Marami,
Iyakan ng Maigi,
Ika'y di Mag-iisa.
Ito'y Mamahalin.
Iiwasang Mawala.
Iibigin ng Marapat.
Iingatang di Mawala.

Pero lahat magtatapos.
Ito yung bagay na babalikan ko.
Gugustuhin kong balikan.
Salamat, IM.
Salamat ng sobra.



PS. Ang bilis. Parang kakasimula lang pero dalawang buwan na pala ang lumipas. Ito'y yung nagtapos pero hindi ako matatakot balikan. Babalik balikan ko 'to ng paulit ulit. Salamat sa FEU-NRMF IM Department, lalo na kay Chief Doc Prinz, Associate Chief Doc Ivette, sa lahat ng residents  - Dr. Ralph, Dr. Migs, Dr. Jeng, Dr. Jen (ang aming TL), Dr. Elbert (ang forevz caring lalo sa aking Potassium Haha), Dr. Keith, Dr. Roscoe (ang sumalo kay Jon Haha) Dr. Myrtle (ang isa sa pinakamabaitttt), Dr. Mara (our coffee partner), Dr. Tang (the Bossing ng ER), Dr. Bagos (ang Dragooooon kaya kami'y naging baby Dragons. Haha), Dr. Liza, Dr. Arean, Dr. Jester, Dr. Kim, Dr. Lyde (na lalong sumesexy), Dr. Noreen, Dr. Charm (na laging nagtuturo), Dr. Kikay (na napakabaiiit) at Dr. Karen (HUUUUG)

PPS. IM stonger. IM forever grateful. IM always batang IM.
Sobrang may ma-i-entry lang dahil solid 'tong IM experience bilang PGI para sa akin.