Ikaw:
Kailangan ko lang syang palayain dahil mahal ko sya. Lalo na't wala syang ginawa kundi alagaan at mahalin ako.
Pilit nyang sinusubukang baka kaya nyo pa, baka pwede pang ipilit. Habang binibitawan mo sya, kasabay nun yung paghawak nya sa pag-asa na kakayanin nyo pa. Nilalaban ka ng isang taong, pinapakawalan mo na.
Ikaw:
Ayokong magsinungaling sayo. Meron akong nagugustuhang iba.
Siya:
Maaayos pa natin 'to. Subukan pa natin. Wag mo naman akong iwan. Wag mo naman akong bitawan. Wag mo naman akong sukuan. Mahal na mahal pa rin kita.
At di ka pa rin nya binitawan. At di ka pa rin nya hinahayaan. Umiiyak sya, nadudurog sya pero ikaw pa rin yung sinisigaw nya. Nasasaktan sya pero naiisip nyang mas masasaktan sya kung mawawala ka.
Ikaw:
Ate, penge advise or tuktukan mo ako.
Ako:
Salamat sa pagiging totoo. Salamat sa katotohanang hindi mo ipinagdamot sa kanya. Salamat na kung nasaktan mo man sya, nasaktan mo sya ng harapan at di sya nag-iisip na baka ang mali, sya. Na kung sa oras na yun nagtapos kayo, naging matapang kang sabihin sa kanya na nagkamali ka, na ibinigay mo ang totoo na kung saan sa iba'y mahirap maging totoo.
Hindi mo alam kung gaano kahirap na sa pagtatapos ninyo, iisipin niya na ano yung mali sa kanya, na baka may nagawa sya kaya hihiwalayan mo sya, pero sinubukan mong pagaanin sa kanya sa pagsasabi ng totoo. Sinubukan mong mas maghilom sya sa paraan na karapat dapat sya.
"Hihiwalayan ko sya dahil mahal ko sya."
Ngayon ko lang naintindihan yun ng sobra.
Pinalaya mo sya bitbit ang katotohanan. Di ka nagsinungaling. Di ka nagtago. Pinalaya mo sya ng tahimik ang loob nya, maaring wala ng tanong. Nirespeto mo yung pinagsamahan ninyo. Nirespeto mo sya. Pinakawalan mo sya, dahil mahal mo sya at di niya deserve na di yung best mo ang makukuha niya.
Dahil nung sinabi mong "Mahal kita", di katumbas nun ang "Di kita iiwan"
Mahal mo sya, di sa paraang mananatili ka sa kanya.
Mahal mo sya, di man sa hindi mo sya iiwan.
Mahal mo sya kaya pinapalaya mo sya.
Mahal mo sya kaya gusto mo syang sumaya, yung saya na di mo na maibibigay sa kanya.
Maging masaya ka. Deserve mo pa rin naman maging masaya.
PS. I'll always be here, Be! Simula noong binubugaw mo ako sa mga kaibigan mo hanggang ngayoooon, Ate mo pa rin ako! Mwaaaa!!!! Enjoy life, BB!
Salamat sa pagiging totoo. Salamat sa katotohanang hindi mo ipinagdamot sa kanya. Salamat na kung nasaktan mo man sya, nasaktan mo sya ng harapan at di sya nag-iisip na baka ang mali, sya. Na kung sa oras na yun nagtapos kayo, naging matapang kang sabihin sa kanya na nagkamali ka, na ibinigay mo ang totoo na kung saan sa iba'y mahirap maging totoo.
Hindi mo alam kung gaano kahirap na sa pagtatapos ninyo, iisipin niya na ano yung mali sa kanya, na baka may nagawa sya kaya hihiwalayan mo sya, pero sinubukan mong pagaanin sa kanya sa pagsasabi ng totoo. Sinubukan mong mas maghilom sya sa paraan na karapat dapat sya.
"Hihiwalayan ko sya dahil mahal ko sya."
Ngayon ko lang naintindihan yun ng sobra.
Pinalaya mo sya bitbit ang katotohanan. Di ka nagsinungaling. Di ka nagtago. Pinalaya mo sya ng tahimik ang loob nya, maaring wala ng tanong. Nirespeto mo yung pinagsamahan ninyo. Nirespeto mo sya. Pinakawalan mo sya, dahil mahal mo sya at di niya deserve na di yung best mo ang makukuha niya.
Dahil nung sinabi mong "Mahal kita", di katumbas nun ang "Di kita iiwan"
Mahal mo sya, di sa paraang mananatili ka sa kanya.
Mahal mo sya, di man sa hindi mo sya iiwan.
Mahal mo sya kaya pinapalaya mo sya.
Mahal mo sya kaya gusto mo syang sumaya, yung saya na di mo na maibibigay sa kanya.
Maging masaya ka. Deserve mo pa rin naman maging masaya.
PS. I'll always be here, Be! Simula noong binubugaw mo ako sa mga kaibigan mo hanggang ngayoooon, Ate mo pa rin ako! Mwaaaa!!!! Enjoy life, BB!
No comments:
Post a Comment
May karapatan kang ipahayag yan. Tongue in a lung, wag kang tatameme.