Sobra-sobra ang nararamdaman ko para pagkasyahin dito sa sobreng 'to. Sobra-sobra ang mga tiniis kong hindi ipahayag dahil alam kong hindi pwede. Sobra-sobra ang mga pinilit kong itago para respetuhin kayo. Sobra-sobra pero ni hindi ko kailanman blinocked yung karapatan mong sumilip sa buhay ko.
Alam mong matagal na panahon na. Alam mo din sa sarili mo na ako mismo ang lumayo dahil nirerespeto ko kayo. Mas lalong alam mo sa sarili mo na halos wala kang narinig sa akin kahit nung mga oras na yun gusto ko lang sumigaw na mahal kita. Na kahit hindi ako yung pinili mo, lecheng mahal pa din kita. Nanghimasok ka ulit sa buhay ko, hinayaan kita.
Ngayon? ikaw pa talaga yung may lakas ng loob na mag-block sa akin sa facebook? Face it. You're part my life's book. Subukan mong lumayo, pagkatapos ng mahahabang panahon, hindi man ngayon, ikaw din naman ang babalik. Babalik ka hindi para balikan ang nangyari sa atin, sasabihin mo lang na gusto mong maayos kung hindi tayo okay.
Alam ko kung bakit lumalayo ang isang tao. Ginawa ko na yan, paulit-ulit. Kapag takot ka, takot kang malaman na kahit anong saya mo, gusto mo lang maging masayang kasama yung taong nilalayuan mo. O sadyang takot ka lang na sa huli ng araw, gusto mong bumalik hindi sa kasama mo, kundi sa taong pinipilit mong layuan.
Bahala ka sa buhay mo.
Ewan ko sayo,
No comments:
Post a Comment
May karapatan kang ipahayag yan. Tongue in a lung, wag kang tatameme.