Di mo ako napahalagahan. Di mo ako pinaasa. Di mo man lang ako nabigyan ng pagkakataon. Kaya ngayon paunti-unting nauubos ang kakayanan mo para pasilabin ang aking damdamin. Paunti-unti akong nauumay sa gaas na iyong hinahain. Paunti-unti kong natututunang madami pa akong gaas na pwedeng matikman. Paunti-unti bumababa ang apoy na dati'y ikaw lamang ang may kakayanang pasiklabin. Ngayon, nabubuo na ang buhay ko kahit wala ang posporo mo.
Ang Walang Kwentang Posporo
ReplyDelete-> Totoo, Lalo na pag nabasa na ito.
Dahan-dahan sa paglipas ng araw
mas gugustuhin mong masindihan
sa apoy na galing sa kawayan.
Kasi ito ay pinaghirapan.
Yung hindi papabayaan mawala ang apoy,
Babantayan kahit gaano kalakas ang ulan.
ang lalim ng
ReplyDeletetuyo ng damdamin
mo sa posporo faye.
-ace