Tongue In A Lung: Ang Pagpapaubaya

"Tongue in a lung: Ang *******" na titulo ng mga blogs ay mga parte ng buhay ko na personal. Yung gusto kong sabihin. Ayokong nasa puso ko lang. Ayokong tumameme. Malayang pagpapahayag nga di ba?

Okay! Simula na!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Hindi sa lahat ng pagkakataon, kakayanin mo ang lahat ng ikaw lang. Masarap maging matibay, pero minsan mas masarap ipaubaya ang lahat. Minsan makitid yung utak mo para maintindihan ang nangyayari. Madalas di mo dapat intindihin, mas madalas magandang magpaubaya.

May mga nangyari na hindi ko naintindihan, hindi ko kayang intindihin. May nangyaring alam kong di dapat, di nararapat kailanman para sa akin. May mga bagay na nakasakit sa akin na gusto ko na lang isara ang kamay ko at magbigay ng isang malakas na suntok na tatama kung saan man ay wala akong pakielam. May mga bagay na gusto kong ihagis sa malawak na himpapawid, at magmura ng malakas.

Tiniis ko. Tinanggap ko ng walang tanong. Di ako nagmura, ni hindi ako nagsalita tungkol dun. Umiyak lang ako. Umiyak ako hanggang tumigil na lang. Hanggang sa may sarili Siyang paraan para tumahan ako. Hanggang kinuha niya lahat ng masasakit. Nawala ang mga tanong, hindi ko na kailangan ng sagot. Nakangiti na ako.

Ang mga bagay na di ko maintindihan yung nagbukas ng pinto para maintindihan ko ang iba pang bagay. Matibay pala ako, matibay ako dahil nandyan Siya, sila. Mas gusto ko palang ngumiti, minsan ko lang gugustuhing umiyak kapag di ko na kaya. Akala ko gago lang ako, yun pala mabait akong gago. Mabilis akong magpatawad, mas ginugusto kong makalimot ng malulungkot na bagay. Kinakalimutan ko ang mga kasalanan sa akin, gusto ko lang masaya at malaya.

Ipinaubaya ko ang lahat. Ipinaubaya ko ang puso ko. Ipinaubaya ko ang buhay ko. Ipinaubaya ko ang lahat sa akin. Naging masaya ako higit kailanman. Naging malaya ako higit pa sa nakaraan.

Let go.

Let God.